Dogmatiek - deel 1
Wat zegt de Bijbe?
In de rubriek Beknopte Dogmatiek kunt u korte omschrijvingen vinden van belangrijke bijbels theologische onderwerpen.
Opmerking:
Regelmatig zullen er nieuwe onderwerpern aan deze rubriek worden toegevoegd die in alfabetische volgorde geplaatst zullen worden.
De artikelen zijn kort en bondig en kunnen dienen als basis voor zelfonderzoek.
Onderwerpen:
Allegorische Bijbeluitleg
Allegorisch of Letterlijk?
De doop
Engel des Heren
Erfenis
Evangelie, Het
Gods Eigenschappen
Heiligheid
Inspiratie
Onschuld
Openbaring
Opstanding, De
Satan, de
Sion
Tuchtiging
Typologie
Verdrukking
Vergeving
Zekerheid
_____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
De Allegorische Bijbeluitleg
Inleiding
De oudste methode van bijbeluitleg is de letterlijke, of grammatisch-historische. Algemeen is aanvaard dat het begin van de interpretatie begon bij de terugkeer van de Joden uit de Babylonische ballingschap in de tijd van Ezra. ‘Toen nu de zevende maand aanbrak en de Israëlieten in hun steden waren, kwam het gehele volk als één man bijeen op het plein voor de Waterpoort. En men verzocht de schriftgeleerde Ezra het boek der wet van Mozes, die de Here aan Israël gegeven had, te halen. Toen bracht de priester Ezra de wet vóór de gemeente, zowel mannen als vrouwen en ieder die het kon begrijpen, op de eerste dag van de zevende maand. En hij las daaruit voor op het plein vóór de Waterpoort van dat het licht werd tot de namiddag in tegenwoordigheid van de mannen en de vrouwen en van hen die het konden begrijpen. Het gehele volk hoorde aandachtig naar het boek der wet. De schriftgeleerde Ezra stond op een houten verhoging, die men voor die gelegenheid gemaakt had. En naast hem, aan zijn rechterhand, stonden Mattitja, Sema, Anaja, Uria, Chilkia en Maäseja; en aan zijn linkerhand Pedaja, Misaël, Malkia, Chasum, Chasbaddana, Zekarja, Mesullam. Ezra opende dus het boek ten aanschouwen van het gehele volk, want hij stond hoger dan het gehele volk. En zodra hij het boek opende, stond het gehele volk op. Ezra loofde de Here, de grote God, en het gehele volk antwoordde, terwijl het de handen omhoog hief: Amen, Amen. En zij knielden en bogen zich voor de Here neder met het gelaat ter aarde. En Jesua, Bani, Serebja, Jamin, Akkub, Sabbetai, Hodia, Maäseja, Kelita, Azarja, Jozabad, Chanan, Pelaja en de Levieten gaven het volk onderricht in de wet, terwijl het op zijn plaats bleef staan. Zij lazen namelijk uit het boek, uit de wet Gods, duidelijk voor en gaven uitlegging, zodat men het voorgelezene begreep.
Het rabbinisme, de joodse leer zoals die door de rabbijnen is voorgeschreven, paste ook de letterlijke methode toe. Hoewel ze soms tot verkeerde conclusies kwamen, was het niet de fout van de letterlijke methode, maar de verkeerde toepassing van die methode. In de tijd van de Heer Jezus was de letterlijke methode de methode van interpretatie. Misschien is een van de sterkste bewijzen voor de letterlijke methode wel het gebruik dat het Nieuwe Testament maakt van het Oude Testament. Wanneer het Oude Testament in het Nieuwe Testament wordt gebruikt, wordt het alleen in letterlijke zin gebruikt. Je hoeft alleen maar de profetieën te bestuderen die vervuld werden bij de eerste komst van Christus, in Zijn leven, Zijn bediening en Zijn dood, om dat feit vast te stellen. Geen enkele profetie die volledig is vervuld, is op enige andere manier vervuld dan letterlijk.
Allegorie
Allegorese is de vergeestelijking van de bijbeltekst, met miskenning van de letterlijke betekenis. De allegorische uitleg van de bijbel is van niet-christelijke oorsprong. Een allegorie is een zinnebeeldige voorstelling. De Griekse filosoof Heraclitus, ca 535 — ca 480BC, definieerde allegorie als ‘het ene zeggen maar het andere bedoelen’ Het woord allegorie komt van twee Griekse woorden: allos (ander) en agoreuein (in het openbaar spreken). Wie een allegorische uitlegmethode gebruikt, gaat ervan uit dat achter de letterlijke betekenis van een tekst de eigenlijke betekenis ligt en dat die letterlijke betekenis daarnaar verwijst. Anders gezegd: hij gaat ervan uit dat in de tekst een diepere waarheid dan de uiterlijke en letterlijke schuilt en dat het erom gaat die eigenlijke, wezenlijke waarheid op het spoor te komen.
Van allegorieën werd in de Griekse klassieke literatuur veel gebruik gemaakt om de verhalen en figuren uit de mythologie in overeenstemming te brengen met een meer verlicht denken. ‘Door de concrete wezens en hun lotgevallen uit de klassieke mythe op te vatten als symbolische uitdrukkingen van abstracte ideeën, konden zulke door de tijd dierbaar geworden elementen van traditie en volksgeloof begripsmatig gemaakt worden, waardoor het leek dat een algemene overeenstemming over waarzijn de meest geavanceerde intellectuele inzichten verbond met de wijsheid van het verleden’, (Hans Jonas, Het gnosticisme). Allegorieën dienden niet alleen om de diepe betekenis van mythen te onthullen, maar soms ook om aan eigentijdse ideeën het prestige van een eerbiedwaardige oudheid te verlenen.
In de eerste eeuw stelde de joodse schrijver Philo van Alexandrië, ca 30 BC — ca 45 AC, de allegorie in dienst van de godsdienst. Philo wilde een overeenkomst tussen het joodse geloof en zijn platoniserende filosofie aanwijzen. Hij was niet geïnteresseerd in de geschiedenis, maar in de tijdloze morele en filosofische betekenis die hij uit een schijnbaar gewoon verhaal kon halen. De vroege kerkvaders namen zijn systeem van allegorische schriftverklaring tot voorbeeld. Vooral Clemens, ca 150 — ca 215, en Origenes ca 185 - 254, die belang hechtten aan de toenadering tussen het christendom en de Griekse filosofie, volgden Philo. Beiden wilden de kern van de Bijbeltekst blootleggen. De letterlijke betekenis van de tekst was voor hen betrekkelijk beperkt en onbelangrijk. Ze legden de nadruk op ‘de verborgen, geestelijke betekenis’. Ging het bij de typologische uitleg om de samenhangen binnen de bijbel, bij de allegorische uitleg gaat het om de diepere zin en het gelijkenis-karakter van de Bijbelverhalen. De uitlegger wil in het toevallige van de vertelling de eeuwige zin erachter op het spoor komen.
Hoe ver men soms ging met de allegorie, zien we bij Origenes als hij stelt dat Jozua‘s verovering van het beloofde land verwijst naar Christus’ overwinning op de zonde aan het kruis. Ook wees de offerwetgeving uit Leviticus, volgens Origenes, vooruit naar de geestelijke offers van de christenen. Origenes geloofde ook dat hij alleen op deze ‘geestelijke’ wijze de bijbel in haar diepte en geheimzinnigheid kon doorgronden als geïnspireerd woord van God. Nog een voorbeeld van uitleg van een allegorisch uitleg is de gelijkenis van de Barmhartige Samaritaan en hoe die heeft ’geleden’ onder de handen van hen die alles vergeestelijken, en de context vergeten hebben. Ze interpreteren als volgt: Jeruzalem is de stad van God, een representatie van de hemel. Jericho is een vervloekte stad, dat representeert dan de hel. De weg van Jeruzalem naar Jericho gaat naar beneden, de weg naar de hel ook. Iedere persoon is op de weg naar Jericho en is in handen gevallen van de satan en beroofd en halfdood (fysiek levend, geestelijk dood). Religie kan hem niet redden – alleen de goede Samaritaan (Jezus) kan dat. De olie representeert de Heilige Geest en de wijn Christus’ vergoten bloed. De herberg is de kerk en de twee penningen staan voor de twee verordening geloof en doop. De Samaritaan beloofd om terug te komen, Jezus zal ook terugkomen.
Origenes betoogde dat in de ‘Heilige Schrift’ niet alles altijd een historische betekenis heeft, maar wel een ‘geestelijke’. In deze methode wordt de historische waarde geweigerd of genegeerd en wordt de nadruk volledig op een secundair zintuig gelegd, zodat de originele woorden of gebeurtenissen weinig of geen betekenis hebben. Het lijkt erop dat het doel van de allegorische methode niet is om de Schrift te interpreteren, maar om de ware betekenis van Schrift te verdraaien, zij het onder het mom van een diepere of meer spirituele betekenis te zoeken. Men lijkt door deze methode te gebruiken in de benadering van de Schrift te vervallen in eisegese (inlegkunde) in plaats van exegese (uitlegkunde), waarbij de uitlegger elke betekenis die hij of zij verkiest weet te vinden.
Bezwaren van de allegorische benadering van de Schrift
In tegenstelling tot de letterlijke uitleg van de Bijbel, is de allegorische uitleg niet te verifiëren. De basisautoriteit voor verificatie van de interpretatie is niet langer de Schrift, maar de geest van de tolk. De interpretatie kan dan worden verdraaid door de leerstellige standpunten van de tolk, de autoriteit van de kerk waaraan de tolk zich houdt, zijn sociale achtergrond of een reeks andere factoren, of zelfs door de fantasie van de tolk! Bij de letterlijke methode is verificatie wel mogelijk, namelijk door Schrift met Schrift te vergelijken; de Schrift kan niet gebroken worden! Het mag duidelijk zijn dat de allegorische interpretatie van de Schrift, om hierboven vermelde redenen afgewezen moet worden.
____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Gebruik van de Allegorische en de Letterlijke methode in de Eschatologie
Voorwoord
In recente discussies die ik op de sociale media gevolgd heb over, onder andere het preterisme, kreeg ik steeds meer de indruk dat de partijen elkaar totaal niet begrepen en daardoor oeverloze discussies voerden die tot niets lijden. Een van de belangrijkste oorzaken was dat men verschillende interpretatie methodes gebruikte, te weten de allegorische en de grammatische-historisch ook wel de letterlijke methode genoemd. In dit artikel heb ik beide denksystemen naast elkaar beschreven. Aan de lezer te beoordelen of ik daarin geslaagd ben.
I. Inleiding
Geen enkele vraag waarmee de onderzoeker van eschatologie wordt geconfronteerd, is belangrijker dan de vraag welke methode moet worden toegepast bij de interpretatie van de profetische geschriften. De toepassing van verschillende interpretatiemethoden heeft geleid tot de meerdere uiteenlopende eschatologische posities en verklaart de uiteenlopende opvattingen binnen een systeem waarmee de onderzoeker van profetie confronteert wordt. De fundamentele verschillen, bijvoorbeeld tussen het premillennialisme en amillennialisme en tussen het pretribulationalisme en posttribulationalisme, zijn hermeneutisch, voortkomend uit de toepassing van uiteenlopende en onverzoenlijke interpretatiemethoden.
Een letterlijke interpretatie van de profetieën uit het Oude Testament verstrekken ons het beeld van een aardse heerschappij en koninkrijk van de Messias waarnaar ook de Joden ten tijde van de Heer Jezus naar uitzagen. Dat was het soort koninkrijk waar de Sadduceeën over spraken toen zij de idee van de opstanding van het lichaam belachelijk maakten. De Heer Jezus zei, in reactie daarop: Dat ze dwaalden omdat ze de Schriften niet kenden, noch de kracht van God (Mat.22:29). De Joden zochten naar precies zo'n koninkrijk als ook verwacht wordt door die Chiliasten die geloven dat de Joden een vooraanstaande plaats zullen innemen in een aards Joods koninkrijk dat door de Messias in de toekomst te Jeruzalem zal worden opgericht.
Het fundamentele verschil tussen een amillennialist en een premillennialist is niet of de Schrift een aards koninkrijk onderwijst, maar hoe de Schrift dat zo'n aards koninkrijk voorstelt, geïnterpreteerd moet worden. Het Oude Testament kan, als het letterlijk wordt geïnterpreteerd, niet worden beschouwd als zijnde vervuld of in staat van vervulling in deze huidige tijd. Daarom is de voorafgaande voorwaarde van elke discussie over de profetische geschriften en de doctrines van de eschatologie, het vaststellen van een basismethode voor interpretatie die overal toegepast moet worden.
De vraag of de profetieën van het Oude Testament, betreffende het volk van God in hun gewone betekenis moeten worden geïnterpreteerd, zoals andere Schriftplaatsen worden geïnterpreteerd, of correct kunnen worden toegepast op de christelijke kerk, wordt de kwestie van de vergeestelijking van de profetie genoemd. Dit is een van de grootste problemen van de Bijbelse interpretatie en confronteert iedereen die het Woord van God serieus bestudeert. Het is een van de belangrijkste sleutels die leiden tot verschil van mening tussen premillennialisten en de massa van christelijke leraars. De eerste verwerpen een dergelijke vergeestelijking, de laatsten passen het toe; en zolang er op dit punt geen overeenstemming bestaat, is het debat eindeloos en vruchteloos.
De primaire behoefte aan een systeem van hermeneutiek is het vaststellen van de betekenis van de wereld van God. Het is duidelijk dat dergelijke zeer uiteenlopende opvattingen als premillennialisme en amillennialisme en pretribulationisme en posttribulationisme niet allemaal juist kunnen zijn. Aangezien de uitlegger niet een boek van menselijke oorsprong behandelt, maar het woord van God, moet hij uitgerust zijn met een nauwkeurige interpretatiemethode of een verkeerde uitleg zal het noodzakelijke resultaat van zijn studie zijn. Het feit dat het Woord van God niet correct kan worden geïnterpreteerd los van een correcte methode van en deugdelijke regels voor interpretatie, geeft het onderzoek zijn hoogste belang. Hoewel er in de loop van de geschiedenis tegenwoordig veel verschillende interpretatiemethoden voor de Schrift zijn voorgesteld, zijn er maar twee interpretatiemethoden die een vitaal effect hebben op de eschatologie: de allegorische en de letterlijke of grammaticaal-historische methoden.
II. De allegorische methode
A. De definitie van de allegorische methode
Allegorie is de methode van het interpreteren van een literaire tekst die de letterlijke betekenis beschouwt als het middel voor een secundaire, meer spirituele en diepere betekenis. In deze methode wordt de historische waarde geweigerd of genegeerd en wordt de nadruk volledig op een secundair zintuig gelegd, zodat de originele woorden of gebeurtenissen weinig of geen betekenis hebben. Het lijkt erop dat het doel van de allegorische methode niet is om de Schrift te interpreteren, maar om de ware betekenis van Schrift te verdraaien, zij het onder het mom van een diepere of meer spirituele betekenis te zoeken.
B. De gevaren van de allegorische methode
De allegorische methode is vol gevaren die het onaanvaardbaar maken voor de uitlegger van Gods Woord.
1. Het eerste grote gevaar van de allegorische methode is dat het de Schrift niet interpreteert.
2. Het tweede grote gevaar in de allegorische methode is: de basisautoriteit in interpretatie is niet langer de Schrift, maar de geest van de tolk. De interpretatie kan dan worden verdraaid door de leerstellige standpunten van de tolk, de autoriteit van de kerk waaraan de tolk zich houdt, zijn sociale achtergrond of een reeks andere factoren.
3. Een derde groot gevaar in de allegorische methode is dat men wordt achtergelaten zonder enige mogelijkheid waarmee de conclusies van de vertaler kunnen worden getest.
Dus, de grote gevaren die inherent zijn aan dit systeem zijn dat het de autoriteit van de Schrift wegneemt, en ons zonder enige basis laat waarop die interpretaties getest kunnen worden, en reduceert de Schrift in wat redelijk lijkt voor de uitlegger, en als gevolg daarvan maakt het echte interpretaties van de Schrift onmogelijk.
C. Het gebruik van de allegorische methode in het NT
Om het gebruik van de allegorische methode te rechtvaardigen, wordt vaak beweerd dat het Nieuwe Testament zelf deze methode gebruikt en daarom moet het een verdedigbare interpretatiemethode zijn.
1. In de eerste plaats wordt vaak verwezen naar Galaten 4:21-31, waar Paulus zelf de allegorische methode zou gebruiken. Er moet echter op worden gewezen dat Paulus in Galaten 4:21-31 geen allegorische methode gebruikte om het Oude Testament te interpreteren, maar een allegorie uitlegde. Dit zijn twee totaal verschillende dingen. De Schrift is rijk aan allegorieën, of het nu gaat om soorten, symbolen of parabels. Dit zijn geaccepteerde en legitieme middelen voor communicatie van gedachten. Ze pleiten niet voor een allegorische interpretatiemethode, die het letterlijke of historisch voorafgaande zou ontkennen en de allegorie zou gebruiken als springplank voor de verbeeldingskracht van de vertaler. Ze roepen wel op tot een speciaal type hermeneutiek, dat later zal worden besproken. Maar het gebruik van allegorieën is geen rechtvaardiging voor de allegorische methode van interpretatie. Er zou geconcludeerd kunnen worden dat het gebruik in Galaten van het Oude Testament een voorbeeld zou zijn van de interpretatie van een allegorie en de universele toepassing van de allegorische methode voor de hele Schrift niet zou rechtvaardigen.
2. Een tweede argument dat wordt gebruikt om de allegorische methode te rechtvaardigen, is het gebruik van typen in het Nieuwe Testament. Typologie is de leer van de voorafschaduwingen van latere geestelijke werkelijkheden. Het wordt erkend dat het Nieuwe Testament de typologische toepassing van het Oude Testament maakt. Op deze basis wordt betoogd dat het Nieuwe Testament de allegorische interpretatiemethode gebruikt, met het argument dat de interpretatie en toepassing van typen een allegorische interpretatiemethode is. In antwoord op de beschuldiging dat, omdat men typen interpreteert, de allegorische methode gebruikt wordt, moet worden benadrukt dat de interpretaties van typen niet hetzelfde is als allegorische interpretatie. De werkzaamheid van het type hangt af van de letterlijke interpretatie van het letterlijke voorafgaande term. Om waarheid over het spirituele rijk over te brengen, waar we niet mee vertrouwd zijn, moet er instructie zijn over een rijk waarmee we vertrouwd zijn, zodat we door een overdracht van wat letterlijk waar is in het ene, kunnen leren wat is waar in het andere rijk. Er moet een letterlijk parallellisme zijn tussen het type en het antitype wil het type van enige waarde zijn. De persoon die een type allegoriseren zal nooit tot een juiste interpretatie komen. De enige manier om de betekenis van het type te onderscheiden is door een overdracht van letterlijke ideeën van het natuurlijke naar het spirituele gebied. Er wordt geconcludeerd dat het Schriftuurlijk gebruik van typen geen sanctie geeft aan de allegorische interpretatiemethode.
III. De letterlijke methode (ook: grammatisch-historische exegese)
In directe tegenstelling tot de allegorische interpretatiemethode staat de letterlijke of grammaticaal-historische methode.
A. De definitie van de letterlijke methode
De letterlijke methode van interpretatie is die methode die aan elk woord dezelfde exacte basisbetekenis geeft die het zou hebben bij normaal, gewoon, gebruikelijk gebruik, of het nu gebruikt wordt bij het schrijven, spreken of denken. Het wordt de grammaticaal-historische methode genoemd om te benadrukken dat de betekenis bepaald moet worden door zowel grammaticale als historische overwegingen.
B. Het bewijs voor de letterlijke methode
Er kan krachtig bewijs worden geleverd om de letterlijke methode van interpretatie te ondersteunen. Voor zover God zijn Woord als een openbaring van Hemzelf aan de mensen gaf, zou mogen worden verwacht dat Zijn openbaring op zulke exacte en specifieke termen zou worden gegeven dat Zijn gedachten nauwkeurig zouden kunnen worden overgebracht en begrepen, wanneer ze worden geïnterpreteerd volgens de wetten van grammatica en spraak. Zulk vermoedelijk bewijsmateriaal pleit voor de letterlijke interpretatie, want een allegorische methode van interpretatie zou de betekenis van de door God aan mensen geleverde boodschap uiteraard vertroebelen.
Het feit dat de Schriften voortdurend verwijzen naar letterlijke interpretaties van wat eerder werd geschreven, voegt bewijs toe met betrekking tot de methode die moet worden toegepast bij de interpretatie van het Woord.
Misschien is een van de sterkste bewijzen voor de letterlijke methode het gebruik dat het Nieuwe Testament maakt van het Oude Testament. Wanneer het Oude Testament in het Nieuwe Testament wordt gebruikt, wordt het alleen in letterlijke zin gebruikt. Je hoeft alleen maar de profetieën te bestuderen die vervuld werden bij de eerste komst van Christus, in Zijn leven, Zijn bediening en Zijn dood, om dat feit vast te stellen. Geen enkele profetie die volledig is vervuld, is op enige andere manier vervuld dan letterlijk. Hoewel een profetie in het Nieuwe Testament kan worden aangehaald om aan te tonen dat een bepaalde gebeurtenis een gedeeltelijke vervulling van die profetie is (zoals gebeurde in Mattheüs 2:17-18), of om aan te tonen dat een gebeurtenis in overeenstemming is met Gods heilsprogramma (zoals in Handelingen 15 is gedaan), vereist het niet een niet-letterlijke vervulling of het ontkennen van een toekomstige volledige vervulling, want dergelijke toepassingen van profetie doen de vervulling ervan niet volledig uitputten. Daarom pleiten dergelijke verwijzingen naar profetieën niet voor een niet-letterlijke, allegorische methode.
Op basis van deze overwegingen kan worden geconcludeerd dat er bewijs is om de geldigheid van de letterlijke methode van interpretatie te ondersteunen.
C. De voordelen van de letterlijke methode
Deze methode heeft bepaalde voordelen boven de allegorische methode. Het geeft ons een basisautoriteit op grond waarvan interpretaties kunnen worden getest. De allegorische methode, die afhangt van een rationalistische benadering van de uitlegger, of conformiteit met een vooraf bepaald theologisch systeem, laat ons zonder een basis voor een gezaghebbende test. In de letterlijke methode kan de Schrift worden vergeleken met de Schrift, die, als het geïnspireerde Woord van God, gezaghebbend is en als standaard voor de uitleg van de waarheid moet worden getest. Hieraan gerelateerd kunnen we zien dat het ons bevrijdt van zowel de rede als de mystiek als vereisten voor interpretatie. Je hoeft niet afhankelijk te zijn van intellectuele training of vaardigheden, noch van de ontwikkeling van mystieke waarneming, maar eerder van het begrijpen van wat in zijn algemeen geaccepteerde zin is geschreven. Alleen op een dergelijke basis kan het gemiddelde individu de Schrift voor zichzelf begrijpen of interpreteren.
D. De letterlijke methode en figuurlijke taal
Het wordt door iedereen erkend dat de Bijbel rijk is aan figuratieve taal. Op deze basis wordt vaak beweerd dat het gebruik van figuratieve taal een figuratieve interpretatie vereist. Figuratieve taal wordt echter gebruikt als middel om de letterlijke waarheid te onthullen. Wat letterlijk waar is in één gebied, waarmee we vertrouwd zijn, wordt letterlijk overgebracht naar een ander gebied, waarmee we misschien niet vertrouwd zijn, om ons waarheden te leren over dat onbekende gebied. Het zal dus duidelijk zijn dat de letterkundige het bestaan van beeldtaal niet ontkent. De letterkundige ontkent echter dat dergelijke figuren zo moeten worden geïnterpreteerd dat ze de letterlijke waarheid te niet doen die door het gebruik van figuratieve taal wordt beoogd. Letterlijke waarheid is te leren door de symbolen.
E. Enkele bezwaren tegen de letterlijke methode
Men moet erkennen dat er gebruik is gemaakt van figuratieve taal. Zoals eerder werd benadrukt, kunnen cijfers worden gebruikt om letterlijke waarheid krachtiger te onderwijzen dan alleen door woorden zelf en niet pleiten voor allegorische interpretatie. Hoewel wordt erkend dat God spiritueel is, is de enige manier waarop God de waarheid kan openbaren in een gebied waarin we nog niet zijn ingegaan, door een parallel te trekken naar het gebied waarin we nu leven. Door de overdracht van wat letterlijk waar is in het bekende gebied naar het onbekende gebied, zal dat onbekende gebied aan ons worden onthuld. Het feit dat God spiritueel is, vereist geen allegorische interpretatie. Men moet onderscheid maken tussen wat geestelijk en wat vergeestelijkt is. En hoewel wordt erkend dat het Oude Testament anticiperend is, en het Nieuwe het Oude ontvouwt, wordt de volheid die in het Nieuwe is geopenbaard niet onthuld door allegorie van wat in het Oude wordt getypeerd, maar eerder door de letterlijke vervulling en de ontvouwing van de letterlijke waarheid van de typen. Soorten kunnen letterlijke waarheid onderwijzen en het gebruik van typen in het Oude Testament is geen ondersteuning voor de allegorische interpretatiemethode.
______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
De Doop
Inleiding
Dat iemand, die een christen is geworden door geloof in de Heer Jezus Christus, gedoopt moet worden, bestaat geen enkele twijfel, de Bijbel, Gods Woord is daar duidelijk over. Tot zover geen probleem, maar er bestaat heel wat verschil van mening in de christenheid over hoe en wanneer iemand gedoopt moet worden. En dat terwijl er gesproken wordt van één Heer, één geloof, één doop! (Ef.4:5). De verwarring is groot! Er zijn christenen die leren dat kinderen gedoopt moeten worden; de zgn. kinderdoop. Anderen leren dat men volwassen moet zijn om gedoopt te worden; de zgn. volwassendoop. De kinderdoop is gebaseerd op een bepaalde denktrent in theologie of kerkleer in plaats van op de Bijbel, zoals bijvoorbeeld de verbondstheologie van Calvijn. Weer anderen leren dat iemand pas gedoopt mag worden nadat hij tot geloof in Jezus Christus is gekomen; de zgn. doop van gelovigen. Deze laatste visie wordt in dit artikel verdedigd.
De kinderdoop
Het is vanuit de Bijbel niet te verdedigen noch aan te tonen dat de doop aan kinderen moet worden toegepast, zoals in de RK-kerk en Protestantse kerken gepraktiseerd wordt. Er is nergens in het Nieuwe Testament een vermelding van het gebruik om kinderen te dopen. Het beroep op enkele plaatsten in het Nieuwe Testament waar gesproken wordt over ‘u en uw huis’ kunnen niet worden aangehaald als bewijs voor de kinderdoop. Bij deze teksten gaat men er van uit dat er ook kleine kinderen bij de verkondiging van het evangelie aanwezig waren. Ze kunnen er best bij geweest zijn, maar er staat dat ze allen tot geloof waren gekomen, en ik neem aan dat daarbij geen kinderen bij waren. (Hand.10:2; 11:14; 16:15, 32,34; 18:8).
Ook de idee dat de doop in de plaats van de besnijdenis gekomen is vindt geen enkele grond in het Nieuwe Testament. Bij het Joodse volk werd de besnijdenis toegepast als teken van het verbond door God met Abraham gesloten. Trouwens de besnijdenis werd uiteraard enkel toegepast op jongetjes en dat maakt de geestelijke overdracht van dat gebruik naar de kinderdoop niet mogelijk, want dan zouden er geen meisjes als kind gedoopt mogen worden! Men zegt ter verdediging van de kinderdoop: ‘Nu dan de doop in plaats van de besnijdenis is gekomen’, maar deze uitdrukking vinden we nergens steun in de Bijbel. Trouwens de Bijbeltekst – Kolossers 2:11 – waar men zich op beroept, laat zulk een toepassing ook niet toe.
Het gebruik van het opdragen van kinderen in de gemeente wil niet zeggen dat deze door die handeling behouden zijn. Met beroept zich op de brief aan de Korinthiërs: ‘Want de ongelovige man is geheiligd door zijn vrouw en de ongelovige vrouw is geheiligd door haar man. Anders waren immers uw kinderen onrein, maar nu zijn zij heilig’. Het woordje ‘heilig’ hier slaat op ‘afgezonderd’ zijn, niet op de behouden. Het afgezonderd betekent mijns inziens dat deze kinderen het voorrecht hebben om in een gezin op te groeien waar het evangelie wordt beleden. Het is ook niet juist, hoe goed bedoeld ook - bijvoorbeeld als dank aan God voor het geschonken nieuwe leven - het opdragen van kleine kinderen in de gemeente te vervangen door de (mogelijke latere) doop. ‘Maar toen zij Filippus geloofden, die het Evangelie van het Koninkrijk van God en van de Naam van Jezus Christus verkondigde, werden zij gedoopt, zowel mannen als vrouwen’ ook hier geen vermelding van kinderen. (Hand.8:12).
De doop van gelovigen
Zoals hierboven uiteengezet lezen we nergens in de Bijbel een voorbeeld waar een kind wordt gedoopt, wel dat de doop wordt toegepast op gelovigen. ‘Wie geloofd heeft en gedoopt is zal behouden worden’. ‘En Petrus zei tot hen: Bekeert u, en laat u dopen…’. Doorheen het hele Nieuwe Testament worden zondaars opgeroepen zich te bekeren en zich te laten dopen: ‘En Petrus zei tot hen: Bekeert u, en laat ieder van u gedoopt worden in de Naam van Jezus Christus tot vergeving van uw zonden, en u zult de heilige Geest ontvangen’. Verder: Zij dan die zijn woord aannamen, werden gedoopt’ (Hand.2:38,41). ‘Wie geloofd zal hebben en gedoopt zal zijn, zal zalig worden, maar wie niet geloofd zal hebben, zal verdoemd worden (Mark.16:16). De zendingsopdracht door de Heer Jezus gegeven aan de elf discipelen luidt: ‘Gaat dan heen, maakt alle volken tot discipelen, hen dopend tot de Naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest en leer hen alles te bewaren wat Ik u heb geboden’ (Mat.28:19).Wanneer we dan ook zeggen dat we mensen dopen in antwoord op de verkondiging van het Evangelie de Heer Jezus hebben aangenomen, hebben we het getuigenis van Gods Woord aan onze kant. Maar ook het het Griekse woordje baptistès dat onderdompelen betekent.
De wijze van dopen
Er wordt door de voorstanders van de kinderdoop gezegd dat het niet mogelijk is geweest dat er drieduizend gelovigen op één dag konden worden gedoopt, zoals vermeld in het boek Handelingen (Hand.2:41). Iedereen die wel eens in Jeruzalem is geweest weet dat dat geen probleem geweest hoeft te zijn want wie de opgravingen van Bethesda heeft bezocht weet dat er water en ruimte genoeg was. Anderen zeggen dat de hier vermelde doopplechtigheid niet doelt op de waterdoop maar op de doop in de heilige Geest (Hand.2:1-4). Hoe het ook zij, wij geloven dat de doop dient te worden voltrokken door onderdompeling. Toen de Heer Jezus gedoopt werd lezen we: ‘Nadat nu Jezus was gedoopt, steeg Hij terstond op uit het water’ (Mat.3:16; Mark.1:10). Van de Ethiopische kamerling die door de evangelist Filippus werd onderwezen en gedoopt lezen we: ‘En zij daalden beiden af in het water, zowel Filippus als de kamerling, en hij doopte hen’ (Hand.8:38). Lydia werd door de apostel Paulus gedoopt bij een rivier waar hij dacht dat er een gebedsplaats zou zijn. Dus ook hier een gelegenheid om te dopen door onderdompeling! (Hand.16:11-15). Meerdere keren wordt in de evangeliën vermeld dat Johannes de doper bij of in de rivier de Jordaan doopte (Mat.3:6,13; Mark.1:5; Joh.1:28).
Betekenis van de doop
Het is niet zo dat de doop zonden afwist of dat men door gedoopt te zijn behouden wordt. De apostel Petrus zegt over de betekenis van de doop dit: ‘Het tegenbeeld de doop, die niet is een afleggen van onreinheid van het vlees, maar een vraag voor God van een goed geweten, door de opstanding van Jezus Christus’ (1 Petr.4:21). Uit de beschrijving van de prediking van Filippus in Samaria leren dat de doop op zich genomen niet geen behoudenis inhoudt, dat is door het geloof! (Ef.2:8). Simon de tovenaar geloofde zelf ook en nadat hij gedoopt was, bleef hij voortdurend bij Filippus; en toen hij de tekenen en grote krachten zag die er gebeurden, stond hij versteld (Hand.8:13). Maar uit de rest van het verhaal moeten we toch vaststellen dat hij geen echte gelovige was! (8:18-24).
Je kan zeggen dat de doop een uiterlijk teken is van wat er vanbinnen, in het hart, is gebeurt! De doop wordt gezien als een begraven worden met Christus. ‘Of weet u niet, dat wij allen die tot Christus Jezus gedoopt zijn, tot zijn dood gedoopt zijn? Wij zijn dan met Hem begraven door de doop tot de dood, opdat, zoals Christus uit de doden is opgewekt door de heerlijkheid van de Vader, zo ook wij in nieuwheid van leven zouden wandelen’ (Rom.6:3-4). ‘Want u allen die tot Christus bent gedoopt, hebt Christus aangedaan’ (Gal.3:27). ‘In Hem bent u ook besneden met een besnijdenis, niet met handen verricht, in het uittrekken van het vlees, in de besnijdenis van Christus, met Hem begraven in de doop. In Hem bent u ook mee opgewekt door het geloof in de werking van God, die Hem uit de doden heeft opgewekt’ (Kol.2:11-12).
Geloven, bekeren, dopen en onderhouden al wat Ik u geboden heb! De doop is een nieuw begin, je treedt toe tot het koninkrijk van Christus. Je komt in een bevoorrechte positie; Gered om te redden, was vroeger een slogan van het Leger des Heils. De brief aan de Efeziërs zegt het zo: ‘Want wij zijn zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus tot goede werken, die God tevoren heeft bereid, opdat wij daarin zouden wandelen’ (Ef.2:10). ‘Opdat wij in nieuwheid van leven zouden wandelen’ (Rom.6:4).
______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
De Engel des Heren
Inleiding
Met verwijzing naar de brief van de apostel Paulus aan de Colossenzen weten we dat de schepping spreekt over zichtbare en onzichtbare dingen. Deze onzichtbare dingen omvatten een enorm gezelschap van geestelijke wezens van wie de Schrift overvloedig getuigenis geeft, maar waar weinig over gesproken wordt. Dat is vreemd want engelen, en daarover spreken we worden ongeveer 108 keer in het Oude Testament vermeld. Het Griekse woord voor engel wordt algemeen vertaald als engel, en de betekenis is eenvoudig ‘boodschapper’. De positie van de engelen ten opzichte van de mensen is boven de mens (Ps0.8:4-5; Heb.2:6-7; 2Petr.2:11). Het verslag van de oorsprong van de engelen door de schepping vinden we in Psalm 148:2-5 en in Colossenzen 1:16. Engelen zijn in verschillende categorieën ingedeeld, maar in dit artikel beperken we ons tot de Engel des Heren.
Vindplaatsen in de Bijbel
De Engel des Heren, verwijst naar de preïncarnatie van de Zoon van God en het is daarom eigenlijk niet terecht dat deze wordt geclassificeerd als een engel. De eerste vindplaats in het Oude Testament is Genesis 16:7vv. tijdens Hagars vlucht, waar de Engel des Heren in de derde persoon over God spreekt. Maar in vers 10 spreekt Hij in de Ikvorm alsof Hij God zelf is. Vers 13 zegt uitdrukkelijk dat het God is die gesproken heeft. In Gen.21:17 is het God die de stem van Ismaël hoort, maar de Engel Gods die antwoordt. Verder in het boek Genesis 22:11vv. bij Abrahams offer van Izaäk spreekt de Engel des Heren in de Ikvorm als God, maar in vs.15-18 namens God. In Gen 31:11-13 Zegt de Engel des Heren: ‘Ik ben de God van Betel…’. In Gen.48:15v. vereenzelvigt Jakob God min of meer met ‘de Engel die mij verlost heeft uit alle nood’. In het boek Exodus 3 is er sprake van de Engel des Heren bij Mozes en de brandende braamstruik, maar in vers 4 is het God die spreekt. In Numeri 22:22-35 bij Bileams zegen en vloek wordt God onderscheiden van de Engel des Heren, maar in vers 32-35 spreekt de als God. In het boek Richteren is er sprake van maar liefst drie vindplaatsen: (1) Israël bij Bochim (2:1), (2), Gideons roeping (6:1, 21v.) en (3) Simsons geboorte (13:3, 13-21). In (1) is het de Engel des Heren die verschijnt, maar Hij spreekt als God. In (2) wordt de Engel des Heren (vs.11,12) van God onderscheiden, maar in vs.14 en 16 vereenzelvigd met God. In (3) vs.16 wordt de Engel des Heren onderscheiden van, maar in vs.22 vereenzelvigd met God. In 2Kon.1:3 is het tijdens de ziekte van Achazja en verder bij het verslaan van Sanheribs leger (2Kon.19:35; Jes.37:36).
In het eerste nachtgezicht in Zach.1 vergelijk vers 12 met vs.13 en in het vierde nachtgezicht Zach.3:1-6 wordt de Engel des Heren vereenzelvigd met God, maar in vers 6-10 daarvan onderscheiden. Nog in Zacharia bij het herstel van Jeruzalem (12:8) wordt de Engel de Heren duidelijk vereenzelvigd met God.
Ook wordt de Engel des Heren, Engel Gods genoemd in Gen.21:17 bij Hagar en Ismaël in de woestijn. Ook bij Jakobs vlucht (Gen.31:11) en wanneer Jakob zijn Jozefs zonen zegent (Gen.48:16). Tevens vinden we er vermelding van bij de uittocht uit Egypte (Ex.14:19). In Jesaja 63:9 heet deze figuur: de Engel Zijns aangezichts en in Maleachi 3:1 de Engel des Verbonds.
Conclusie
Op grond van de identificatie in alle genoemde plaatsen moeten we concluderen dat de Engel des Heren een persoon is in het Oude Testament, in Wie God zelf zich openbaart en die met Hem in wezen één is, maar tegelijk van Hem onderscheiden.
______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Erfenis
In het Oude Testament vinden we het onderwijs over erfenissen dat begint met Gods verdeling van het Beloofde land aan de stammen en families (Lev.25:23-28; Num.26:52-56; 27:8-11). Wanneer er geen erfgenaam is dan gaat het landgoed naar de meest nabije bloedverwant. Elke vijftig jaar - het Jubeljaar - moesten de landgoederen weer in het bezit komen van de originele erfgenamen.
Het onderwijs in het Nieuwe Testament maakt duidelijk dat elke gelovige een erfenis van God heeft. ‘De geest Zelf getuigt met onze geest, dat wij kinderen van God zijn. En zijn wij kinderen, dan ook erfgenamen: erfgenamen van God en medeërfgenamen van Christus’ (Rom.8:16-17; Ef.1:14; 1Petr.1:4) en God een erfenis in de gelovige (Ef.1:18).
______________________________________________________________
Het Evangelie
Het Griekse woord ‘evangelie’ betekend ‘goed nieuws’ en werd in de antieke wereld gebruikt door de koeriers die het nieuws van stad tot stad brachten. Het was een grote eer om het goede nieuws te mogen verkondigen. Vier verschillende uitdrukkingen van het evangelie in het Nieuwe Testament verdienen onze aandacht.
1. Het Evangelie van het Koninkrijk
Dat is het goede nieuws dat God, als vervulling van het verbond met David (2Sam.7:16vv.), een koninkrijk opricht, dat in politiek en geestelijk opzicht joods is, maar universeel en waarover Gods Zoon, Davids erfgenaam Koning zou zijn en dat eeuwig (duizend jaar) zou duren als manifestatie van Gods rechtvaardig handelen met de mensheid.
Twee keer wordt deze vorm van het evangelie vermeld, de eerste keer in het verleden en slaat op de dienst van Johannes de doper, verdergezet door de Heer Jezus en de discipelen, maar dat eindigde met de verwerping door de Joden van hun Koning. De tweede verkondiging van dit evangelie zal in de toekomst zijn, tijdens de grote verdrukking, (Mat.24:14) en gaat onmiddellijk vooraf aan de komst van de Koning in heerlijkheid.
2. Het Evangelie van de genade van God
Dit is het goede nieuws dat de Heer Jezus, de verworpen Koning, is gestorven voor de zonden van de wereld, dat hij uit de doden is opgestaan voor onze gerechtigheid, en dat door Hem, allen die in Hem geloven gerechtvaardigd worden voor God. Deze vorm van het evangelie wordt op verschillende keren vermeld, telkens met andere woorden.
(1) Het is het evangelie ‘van God’ (Rom.1:1) omdat het voortkomt uit Gods liefde;
(2) Het evangelie ‘van Christus’ (2Kor.10:14) omdat het gegrond is op Jezus’ offer, en omdat Jezus de enige is in Wie we moeten geloven;
(3) Het evangelie van ‘de genade van God’ (Hand.20:24) omdat het hen bevrijd van de vloek van de wet;
(4) Het evangelie ‘van heerlijkheid’ (1Tim.1:11; 2Kor.4:4) omdat het gaat om Hem die in de heerlijkheid is, en die vele zonen tot heerlijkheid zou brengen (Heb.2:10);
(5) Het evangelie ‘van uw behoudenis’ (Ef.1:13) omdat het de ‘kracht van God is voor een ieder die gelooft’ (Rom.1:16);
(6) Het evangelie ‘van besnedenen en onbesneden’ (Gal.2:7) omdat het bevrijd van alle vormen en gebruiken;
(7) Het evangelie van ‘vrede’ (Ef.6:15) omdat door Christus vrede gemaakt wordt met God, en een innerlijke vrede tot stand brengt.
3. Het eeuwig Evangelie
Dit zal worden verkondigd aan de wereldbewoners in de Grote Verdrukking en gaat onmiddellijk vooraf aan de komst van Christus (Op.14:6, 13). Het is niet het evangelie van de genade en ook niet van het koninkrijk. Hoewel de boodschap er een is van oordeel, geen heil, is het goed nieuws voor Israël en voor hen die in de Grote Verdrukking zijn gered (Op.7:9-14; Luk.21:28; Ps.96:11-13; Jes.35:4-10).
4. Dat wat Paulus ‘mijn evangelie’ noemt (Rom.2:16)
Dit het evangelie van de genade van God in haar grootste ontwikkeling, want het sluit de openbaring in van de roeping van de Gemeente, haar gemeenschap, positie, voorrechten en verantwoordelijkheid. Het is een kenmerk van de waarheid in de brieven aan de Efeziërs en Kolossenzen, en is terug te vinden in alle geschriften van de apostel Paulus.
Er is ook een ‘ander evangelie’ (Gal.1:6; 2Kor.11:4) ‘dat geen ander is’, maar een verdraaiing van het evangelie van de genade van God, waartegen Paulus waarschuwt. Het heeft meerdere verleidelijke vormen, het verloochent voortdurend de volkomenheid van de genade om te behouden, en wil de genade vermengen met menselijke verdiensten. In Galatië was het de wet, in Kolosse de filosofie (Kol.2:8, 16-18).
______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Gods Eigenschappen
Inleiding
Er zijn meer dan drie eigenschappen van God die hieronder besproken worden. God is oneindig aan eigenschappen, of attributen. Dat Gods ‘alwetendheid’, ‘alomtegenwoordigheid’ en ‘almacht’ hier besproken worden heeft te maken met het feit dat ik geloof dat deze drie eigenschappen tot uitdrukking komen in Psalm 139. De bespreking van deze Psalm kunt u vinden op deze website onder de Rubriek: Oude Testament – Dichterlijke boeken.
________________________________________________________________
Gods Alwetendheid
‘De HERE immers is een alwetend God en door Hem worden de daden getoetst’ (1 Samuël 2:3)
Er zijn meer dan de drie eigenschappen van God die hieronder besproken worden. God is oneindig aan eigenschappen, of attributen. God is oneindig in tijd, dat is: eeuwig; oneindig in ruimte, dat is: alomtegenwoordig; oneindig in wijsheid en kennis, dat is: alwetend; oneindig in macht, da tis: almachtig.
Het eerste kenmerk van God die we bespreken is ‘alwetendheid’ dat gewoonlijk verwijst naar het gegeven dat God op een onbeperkte mate altijd alles weet over alles wat waarneembaar is, in de werkelijkheid of mogelijkheid. Gods feitelijke kennis kan worden gespecificeerd in de volgende gedeelten van de Schrift (Ps.33:13-15; 139:2; 147:4; Jes.44:28; 46:9-10; Mal.3:16; Mat.6:8; 10:29-30; Hand.2:23; 15:8; Hebr.4:3).
Een aantal teksten suggereren dat God toch niet alles weet: (Gen.11:5; 18:21; Deut.8:2; 13:3; Ps.139:23). De Schrift leer duidelijk dat God zich soms beijvert om ergens ‘achter tekomen’, en tegelijk is het waar dat God alles weet en dat niet aan zijn kennis kan worden toegevoegd (Jes.40:13v.). De kennis van God is niet onderworpen aan vermeerdering of afname, noch voorwerp van discussie, en staat niet onder druk van spijt, herinnering of vooroordeel.
Gods kennis wordt volmaakt gezien in Jesaja 48:18 en Mattheüs 11:21. Zijn kennis is eeuwig (Hand.15:18), onbegrijpelijk (Ps.139:6), en vol van wijsheid (Ps.104:24; Ef.3:10).
Er zijn drie aspecten betreffende de Goddelijke kennis: (a) zelfkennis, die omvat alles, zelfs Hemzelf; (b) Alwetendheid, over alle dingen die de schepping omvat, in werkelijkheid of mogelijkheid; en (c) voorkennis, die betrekking heeft op dingen die goddelijk bepaald zijn of vooraf bedacht.
Alwetendheid kan gelinkt worden aan alomtegenwoordigheid. De praktische waarde is daarom belangrijk: (a) voor hen die beproefd worden in verzoeking, (b) voor hen die verzocht worden door een geheime zonde, die alleen door God gekend is, (c) voor hen die Gods wijsheid nodig hebben waaraan ze zelf tekort komen (Ps.19:12; 51:6;139:23-24; Jak.1:5).
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Gods Alomtegenwoordigheid
'Op bergen en in dalen en overal is God! Waar wij ook immer dwalen of toeven, daar is God! Waar mijn gedachten zweven of stijgen daar is God! Omlaag en hoog verheven ja, overal is God!'
Het woord ‘alomtegenwoordigheid’ geeft duidelijk weer hoe God persoonlijk overal zelf aanwezig is, niet alleen met zijn macht of kracht (1 Kon.8:27; 2 Kron.2:6; Ps.139:12; Jes.66:1; Hand.17:28). Dit bijzonder onderwijs geeft aan dat God geheel aanwezig is op elke plaats, daarom is het duidelijk dat het niet overeenkomt met het pantheïsme, dat een persoonlijke God loochent.
Er bestaat echter ook een plaatsgebonden aanwezigheid van God, zoals: ‘Onze Vader die in de hele isen is’, En Hij is gezeten aan de rechterhand van de troon van God’, ‘Een woonplaats van God door de Geest’ (Mat.6:9; Ef.2:22; Kol.3:1; Heb.12:2; Ps.113:5;123:1; Rom.10:6-7).
God was op een speciale manier in Christus (2 Kor.5:19), de Zoon woont in de gelovige (Joh.14:20; Kol.1:27); de Geest woont in de gelovige (1 Kor.6:19); de Vader, de Zoon en de Geest zijn allen in een onverminderde en onverdeelde wijze aanwezig in elke gelovige (Rom.8:9; Gal.2:20; Ef.4:6).
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Gods Almacht
‘Wat Gods liefde wil bewerken, ontzegd Hem zijn vermogen niet’
Almacht is een eigenschap die alleen God toebehoort. Het spreekt van zijn ongelimiteerde macht. (Gen.18:14; Ps.115:3; 135:6; Jes.43:13: Jer.32:17; Mat.19:26; Mark.10:27; Luk.1:37; 18:27).
Het woord ‘almacht’ vinden we tien keer in het Nieuwe Testament waar het weergegeven wordt door het woord Almachtige: Op.19:6; 2 Kor.6:18; Op.1:8; 4:8; 11:17;15:3; 16:7,14; 19:15; 21:22).
In het Oude Testament betekend het woord El Shaddai ‘de Almachtige God’ en wordt zeven keer vermeld (Gen.17:1). Gods oneindige macht wordt uitgeoefend onder de controle van zijn heilige wil. God is in staat alles te doen, en om morele oorzaken kan Hij het doen, alleen als het in samenspraak is met zijn heilig karakter. Hij zal niet verkeerd noch dwaas handelen (Gen.1:1-3; 18:14; Jes.44:24: Mat.3:9; 19:26; Rom.4:17; 2Kor.4:6; Ef.1:11, 19-21; 3:20; Heb.1:3). Let op alle gedeelten waar het woord ‘in staat is’ wordt vermeld, ‘God is in staat’ (2 Kor.9:8). ‘Macht’ is het bezit van controle, gezag of invloed over anderen. Sommige hebben enorme fysieke kracht en oefenen toch weinig macht over anderen uit, en vice versa. God is zowel ‘krachtig’ als ‘machtig’, oftewel: Hij heeft onbeperkte energie en vermogens, en Hij oefent onbeperkt gezag over het heelal. God kan alles doen om te verwerkelijken wat Hij wil, maar Hij zal niet alles willen wat Hij kan doen.
Toch zijn er wel degelijk dingen die God niet kan doen. Kunnen is niet altijd fysieke kracht en niet kunnen is niet altijd gebrek aan fysische kracht; soms gaat het om morele onmogelijkheid. Zo vertelt de Schrift dat God 'niet liegen kan', dat Hij zichzelf niet 'kan verloochenen', dat Hij geen berouw 'kan' hebben en dat Hij niet verzocht 'kan' worden door het kwaad; ja, Hij 'kan' het kwaad niet aanzien. In geen van deze voorbeelden van wat God niet 'kan' doen, gaat het om een gebrek aan wat we in creatuurlijke termen Gods 'kracht' noemen. Ze hebben te maken met God intrinsieke onmogelijkheden om te zondigen. Als God zou 'kunnen' zondigen, zou Hij niet God zijn. Dit is geen beperking van zijn fysische kracht, maar drukt slechts uit dat God niet kan doen wat in wezenlijke tegenspraak met zijn eigen wezen is. Gods almacht is intrinsiek gebonden aan zijn morele wezen, zijn deugden, zijn consistentie. God kan alles, behalve ophouden zichzelf te zijn.
_______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Heiligheid
Of we nu spreken van heilig, heilige of heiligheid, alle drie woorden hebben dezelfde grondvorm. Geen enkele verklaring van heiligheid is compleet, als niet alle plaatsen waar deze woorden vermeld worden, mee in rekening genomen worden.
Iets mag ‘heilig’ genoemd worden als het in relatie tot God staat, bijvoorbeeld ‘een heilige plaats’ of ‘het heilige der heiligen’. Iets kan ook heilig genoemd worden als het in een praktische relatie is met God of een goddelijke bestemming heeft, bijvoorbeeld een ‘heilige natie’ of ‘heilige broeders’.
Hen die die in gemeenschap met God willen leven worden ertoe aangezet in hun leven heilig te zijn. Heilig wil in dit verband dan zeggen: afgezonderd of afgescheiden. Afgezonderd voor en tot God, en gescheiden van de zonde. Omdat de Schepper heilig is in Zichzelf, gescheiden van alle kwaad (Ps.22:4; 1Joh.1:5; Jak.1:17), is er de noodzaak om heilig te zijn – eenvoudig omdat Hij ook heilig is – van toepassing voor de hele schepping.
1e. God is heilig (Ps.99; Jes.6:2-3; Hab.1:13; 1Joh.1:5).
2e. Omdat er mensen of dingen zijn die door God apart gezet of geheiligd zijn, zijn deze heilig, zoals in Hebreeën 3:1 waar gesproken wordt van ‘heilige broeders’.
3e. Sommige engelen zijn heilig, gescheiden van kwaad. ‘Wanneer de Zoon des mensen komen zal in Zijn heerlijkheid en al de heilige engelen met Hem, dan zal Hij zitten op de troon van Zijn heerlijkheid’ (Mat.25:31 - HSV).
De tekst ‘Want Ik ben de Here, uw God; heiligt u en weest heilig’ (Lev.11:44; 1Petr.1:16) doet een beroep op de mens en schepping, om gelijk aan hun Schepper te zijn. Deze verplichting is bindend voor alle geschapen wezens. Wanneer iemand het evangelie heeft aanvaard en daardoor een gelovige is geworden, waardoor hij of zij in gemeenschap met Christus is gekomen, ontstaat er een nieuwe grotere verantwoordelijkheid, namelijk om te wandelen in waardigheid en overeenkomstig met het evangelie. Dat wil zeggen dat ‘wij moeten zijn, zoals Hij in deze wereld was! ‘Hierin is de liefde bij ons volmaakt geworden, opdat wij vrijmoedigheid mogen hebben op de dag van het oordeel want zoals Hij is, zijn ook wij in deze wereld’ (1Joh.4:17).
De heiligheid van de mens is onderworpen volgens op een drievoudige manier:
1e. Positioneel, met betrekking tot de positie die je inneemt (Luk.1:70; Hand.20:32; 1Kor.1:2, 6:11; Ef.4:24; Heb.3:1, 10:10,14).
2e. Proefondervindelijk of feitelijk (Rom.6:1-23).
3e. Ultiem of allerlaatst (Rom.8:29; Ef.5:27; 1Joh.3:1-3)
______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Inspiratie
Inspiratie, toegepast op de Schrift betekent ‘door God geademd’ (ingegeven in 2 Tim.3:16-17) gelovend dat de woorden van de Heilige Schrift voortkomen uit God. ‘Alle Schrift is door God ingegeven’ en niet zoals sommige vertalingen weergeven: ‘Elk van God ingegeven Schriftwoord…’ Dat wekt de indruk dat er ook woorden in de Schrift zijn die niet door God zijn ingegeven. Vanaf het begin is het geloof van de kerk geweest dat ‘alle’ Schrift door God is ingegeven. Het woord ‘inspiratie’ komt uit het Latijn in de betekening van ‘ademen’ en wordt maar één keer gebruikt in het Nieuwe Testament in 2 Timotheüs 3:16. Het betekent: ‘ingegeven’ of ‘geademd’ door God. De Schrift vindt haar oorsprong niet in een mens maar bij God. Het is één van de meest wonderlijke daden van God geweest ons zijn Woord te geven. 2 Petrus 1:21 heeft met het tegenovergestelde maken, in plaats van de goddelijke kant zien we daar dat door menselijke activiteit de Schrift tot stand is gekomen. De Bijbelse schrijvers werden bewogen of gedragen door de Heilige Geest, zoals een schip door de wind. Elk woord van de Bijbel is daardoor ontstaan uit een tweeledig auteurschap – door de Heilige Geest en door menselijke auteurs, maar die laatste werden dan weer geïnspireerd door de Heilige Geest.
______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Onschuld
Het woord ‘onschuld’ impliceert de afwezigheid van kwaad (Mat.27:4, 24); ‘onnozel of naïef’ alsof kwaad niet bestond. De Statenvertaling heeft Romeinen 16:9 vertaald als: ‘Want uw gehoorzaamheid is tot kennis van allen gekomen. Ik verblijde mij dan uwenthalve; en ik wil, dat gij wijs zijt in het goede, doch onnozel in het kwade’ (Rom.16:19). Het komt overeen met de juridische term: niet schuldig. Een kind is een voorbeeld van onschuld: ‘En Hij (Jezus) riep een kind bij Zich, plaatste het in uw midden en zei: Voorwaar, Ik zeg u: als u niet verandert en wordt als de kinderen’ (Mat.18:3).
Adam als schepping van God was geschapen in onschuld, het kwaad bestond ook nog niet. De term ‘onschuldig’ mag men niet toepassen op de Heer Jezus gedurende zijn aanwezigheid op aarde als de Laatste Adam. In tegenstelling tot de Eerste Adam was Hij heilig, onbesmet en gescheiden van de zondaars (Heb.7:26).
______________________________________________________________
Openbaring
Het Grieks voor openbaring is apocalyps. Het woord openbaring en onthulling impliceert een openbaring en onthulling van onbekende dingen - een in zicht komen. Het is redelijk om te veronderstellen dat God tot Zijn schepselen zou spreken die Hij in staat heeft gemaakt voor een dergelijke gemeenschap. Veel mensen vragen zich daarbij af ‘hoe’ God spreekt. ‘Spreken’ wil niet altijd zeggen wat wij eronder verstaan, communiceren door middel van woorden, maar spreken kan in dit verband ook zonder woorden zijn.
1. Door de schepping
Dit wordt verklaard in Psalm 19:1-6 en Romeinen 1:19-20.
2. Door het geschreven Woord
De Bijbel maakt er aanspraak op Gods geschreven Woord te zijn, en het is dat ook (2Tim.3:16). In alles is het Zijn boodschap aan de mens gebleken. Het behandelt getrouw en naar waarheid de dingen in de hemel of op aarde. Inderdaad onthult het dingen die anders niet bekend zouden zijn geweest;
3. Door het levende Woord
Hoewel het geschreven Woord veel onthult, iets wat bij uitstek door de Zoon geopenbaard wordt (Heb.1:1-2), is wat door de Vader gezegd wordt (Joh.1:18), dat er van Hem geen volledige openbaring is geweest tot de komst van Christus. Christus openbaarde de wijsheid van God (Joh.7:46; 1Kor.1:24), en de kracht van God (Joh.3:2), maar de grootste zaak die geopenbaard is die van Gods liefde, en dat wordt zowel in Jezus’ leven als sterven overtuigend aangetoond (Rom.5:8; 1Joh.3:16). Dit is in essentie de betekenis van Hebreeën 1:1-2 (zie Joh.3:16).
4. Door het boek Openbaring
Het nieuwtestamentisch boek Openbaring wordt zo genoemd omdat het een onthulling, openbaring is van Jezus Christus, een openbaring die de Vader heeft gegeven van zijn Zoon op zijn dienstknechten te tonen. (Op.1:1).
5. Door de geschiedenis
Het gaat dan om Gods handelen met deze wereld. Die is te verifiëren zowel in de Bijbelse als de profane geschiedenis, maar ook door het profetische woord. ‘Ik, die van den beginne de afloop verkondig en vanouds wat nog niet geschied is’ (Jes.46:10)
______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
De opstanding
Inleiding
Het Griekse woord voor opstanding is exan’istemi, en wordt drieënveertig keer gebruikt. Maar in Filippenzen 3:11 betekent exa’nastasis een opstanding van tussen de doden uit. Het onderwijs over de opstanding is tweeledig, het betreft (1) de opstanding van Christus, en (2) de opstanding van de mensheid, gelovig of niet gelovig.
De opstanding met betrekking tot Christus
A. Het onderwijs in het Oude Testament
(1) In het Oude Testament komen we het onderwerp opstanding tegen in een aantal profetieën, bijvoorbeeld in de Psalmen 16:9-10; 22:22-31; 118:22-23. Davids opvatting over de opstanding vinden we terug in Handelingen 2:25-31.
(2) We vinden het ook in de typologie, bijvoorbeeld in de twee vogels in Leviticus 14:4-7; de ‘eerstelingen van de vruchten’ in Lev.23:10-11. De opstanding van Christus is niet direct verbonden met of gerelateerd aan de geschiedenis van Israël of de aarde, want het behoort bij de nieuwe schepping (Kol.2:9-15).
B. Het onderwijs van het Nieuwe Testament
(1) De Heer Jezus voorzei zijn eigen opstanding (Mat.16:21; 17:23; 20:19; Luk.18:33; 24:7).
(2) De opstanding van de Heer Jezus was een absolute zekerheid (1Kor.15:4-8).
(3) Het ging om een echte opstanding en kan niet vergeleken worden door een geestelijke opstanding (Luk.24:39).
(4) Het resulteerde in een nieuwe orde van onvergankelijkheid (1Tim.6:16; 2Tim.1:10), niet louter de beëindiging van de dood.
(5) Er zijn zeven redenen te vermelden voor de opstanding van Christus. (a) Hij kon opstaan uit de doden om wie Hij is (Hand.2:24), (b) om profetie te vervullen (Hand.2:25-31; Rom.1:4; Jer.33:20-21; Luk.1:31-33), (c) om de Gever van het leven te worden (Rom.7:4; 1Kor.15:45; Joh.20:22), (d) om macht te verlenen (Ef.1:19-20; Mat.28:18-20; Rom.6:4), (e) om Hoofd van de Gemeente en alle dingen te zijn (Ef.1:22-23), (f) wegens de rechtvaardigingsgrond die wordt bereikt door zijn dood (Rom.4:25), (g) om de om de eerste vrucht te zijn (Fil.3:21; 1Kor.15:22-23).
(6) De opstanding van Christus is de standaard van goddelijke macht (Ef.1:19-20) voor Israëls bevrijding uit Egypte in het verleden en uit de huidige verstrooiing voor die van het koninkrijk (Jer.23:7-8).
(7) De eerste dag van de week is het moment om de opstanding van Christus te gedenken (Hand.20:7).
De opstanding met betrekking tot de mensheid
(1) Het onderwijs van het Oude Testament is, dat oudtestamentische heiligen een opstanding van hun lichaam verwachtten (Job.19:25-27; Joh.11:24; Heb.6:2).
(2) Het algemeen onderwijs van het Nieuwe Testament is, (a) dat er drie opstandingen zijn die in deze volgorde gaan gebeuren (1Kor.15:20-24): Christus (die opstanding is al gebeurd), de gelovigen in de eindtijd en tenslotte de algehele opstanding. Let op de volgorde die hier vermeld is. (b) Christus leerde de algemene opstanding (Joh.5:25-29; Dan.12:2; Mat.11:22, 24; 12:41-42; Luk.10:14; 11:32; Hand.24:15; 1Kor.15:22). (c) Opstanding is niet hetzelfde als herstel. Alle zo genoemde opstandingen die zijn vermeld in de Schrift zijn de volgende: 2Kon.4:32-35; 13:21; Mat.9:25; Luk.7:12-15; Joh.11:44; Hand.9:36-41; 14:19-20, al deze zijn later weer gestorven. (d) Het lichaam van een gelovige is als een zaad dat gezaaid wordt (1Kor.15:35-44). (e) Er is één grote uitzondering op de algemene regel van dood en opstanding en dat is de opname (1Kor.15:51-52; 1Thes.4).
(3) Er wordt ook gesproken van een geestelijke opwekking van de gelovige (Kol.2:12; 3:1).
(4) Het onderwijs van de apostel Paulus.
De opstanding van beide, Christus en de gelovigen maken deel uit van het Evangelie (1Kor.15:1-4).
_____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Satan
Zijn persoonlijkheid
Zoals ook met de Heer Jezus, is onze kennis over satan volledig afhankelijk van wat de Schriften daarover hebben geopenbaard. Er zal niet meer of beter bewijs bestaan voor het geloof in de persoonlijkheid van de een als voor de ander.
Zijn macht
(1) Hij was geschapen en voor wat betreft zijn macht was hij de tweede in rang na die van God (Ez.28:11-16).
(2) Na zijn morele val (Job 2:7; Jes.14:12-17; Luk.4:6, 22:31; 1Kor.5:5; Heb.2:14) en zelfs na zijn oordeel door het kruis (Joh.16:11; Kol.2:15) blijft hij regeren als een heerser (2Kor.4:4). Lees alle passages in de Schrift over satans verleidingen en verzoeken om het kwaad.
Zijn werk
(1) Ten opzichte van God zijn zijn boze werken nog steeds toegestaan.
(2) Ten opzichte van demonen zijn zij ondergeschikt aan zijn wil.
(3) Ten opzichte van de ongelovigen heeft hij gezag over hen (Jes.14:17; 2Kor.4:3-4; Ef.2:2; Kol.1:13; 1Joh.5:19).
(4) Ten opzichte van de gelovigen is hij in conflict met hen (Ef.6:11-18).
(5) Ten opzichte van de waarheid is hij een leugenaar en de auteur van 'de leugen' (Joh.8:44).
Zijn loopbaan
Verleden
(1) Satan onderging een morele val (Jes.14:12-17; Ez.28:15; 1Tim.3:6).
(2) Satans oordeel werd voorspeld in Eden (Gen.3:15).
(3) Zijn oordeel werd aan het kruis volbracht (Joh.12:31-33).
Heden
(1) Hij regeert vandaag als een heerser (2Kor.4:4; Ef.2:2; Op.2:13).
(2) Hij krijgt de naam aanklager van de broeders voor wat hij nu doet (Op.12:10).
(3) Hij is in geestelijke zin vader van iedereen die zijn houding van onafhankelijkheid van God aanvaard (Joh.8:44; Ef.2:2).
Toekomst
(1) Hij zal op een dag uit de hemel geworpen worden (Op.12:7-12; Jes.14:12; Luk.10:18).
(2) Hij zal zich duizend jaar lang in de afgrond gesloten worden (Op.20:1-3, 7).
(3) Wanneer hij uit de afgrond wordt bevrijd, zal hij legers tegen God leiden (Op.20:8-9).
(4) Zijn uiteindelijk lot en ondergang is de poel van vuur (Op.20:10).
_______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Sion
De eerste niet-Bijbelse bronnen die de naam Jeruzalem vermelden, zijn te vinden in de kleitabletten van het archief van Ebla, zo rond 2250 v.Chr. Ebla was een oude stad in het noordwesten van Syrië, ongeveer 55 km ten zuidwesten van Aleppo. Een andere vermelding van Jeruzalem vinden we in de zgn. Amarna-brieven waar het geschreven staat als Uru-sa-lim. Amarna is de naam van de nieuwe hoofdstad die de Egyptische farao Amenhotep IV of Echnaton liet bouwen op de oostelijke oever van de rivier de Nijl. Tot de belangrijkste archeologische vondsten afkomstig uit Amarna behoren de zogenaamde Amarna-brieven, rond 1400 v.Chr. op kleitabletten geschreven in spijkerschrift, die gegevens bevatten over diplomatieke betrekkingen tussen het toenmalige Egypte en naburige rijken, waaronder ook Israël.
In de Bijbel vinden we waarschijnlijk de eerste vermelding van Jeruzalem in het boek Genesis. We lezen daar dat ‘Melchisedek, de koning van Salem’, Abraham tegemoet kwam met brood en wijn (Gen.14:18; vgl. Heb.7:1,2). Jeruzalem wordt in het Oude Testament met verschillende namen aangeduid, onder andere: Salem, Jebus, Moria en Sion. Wat later in Genesis lezen we van het offer van Abram: ‘Hierna gebeurde het, dat God Abraham op de proef stelde. Hij zeide tot hem: Abraham, en deze zeide: Hier ben ik. En Hij zeide: Neem toch uw zoon, uw enige, die gij liefhebt, Isaak, en ga naar het land Moria, en offer hem daar tot een brandoffer op een der bergen, die Ik u noemen zal’ (Gen.22:1-2). Waarschijnlijk begon Salomo op die berg met de bouw van de tempel, waar de HERE aan zijn vader David verschenen was, op de dorsvloer die David had gekocht van de Jebusiet Ornan (2Kron.3:1; 1 Kron.21:22). Het vroegere Jeruzalem werd soms Sion genoemd want dat was de naam van de oude citadel in Jeruzalem en is ook vermeld als de stad van David (2Sam.5:6-12) en de stad van de grote koning (Mat.5:35). In de Bijbel heeft het een drievoudige betekenis:
1e. De stad Davids
In het Oude Testament wordt Israël en Jeruzalem vermeld onder de naam Sion dat is de stad van David: 1Kron.11:4-5; Ps.2:6; Jes.2:3.
2e. De hemelse stad Jeruzalem
Het Nieuwe Testament vermelde Sion niet alleen maar als verwijzing naar Jeruzalem (Rom.11:26-27) maar ook naar het Nieuwe Jeruzalem: Heb.12:22-24.
3e. De stad in het Vrederijk
De naam Sion wordt vermeld in de volgende Bijbelgedeelten die verwijzen naar Jeruzalem in het toekomstige Vrederijk: Jes.1:27; 2:3; 4:1-6; Joël 3:16; Zach.1:16-17; 8:3-8; Rom.11:26.
______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Tuchtiging
Inleiding
Tuchtiging - hier te onderscheiden van het onderwerp van het lijden - is de correctie van de Vader ten opzichte van zijn eigen kinderen, en dat heeft niets te maken met een veroordeling van een ongelovige (Heb.12:6). Want er staat met het oog op een gelovige immers geschreven: ‘Zo is er dan nu geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn’ (Rom.8:1) en ‘Wie in Hem geloofd wordt niet geoordeeld’ (Joh.3:18), en van hen die geloven wordt er ook gezegd dat ze ‘niet in het oordeel komen’ (Joh.5:24). Iemand die een kind van God is door geloof in Christus, zal en kan niet veroordeeld worden Christus heeft immers zijn straf gedragen op het kruis van Golgotha. Toch kan er tuchtiging nodig zijn, want wanneer een gelovige blijft volharden in een zondige wandel, kan er discipline of tuchtiging van de Vader noodzakelijk zijn. Wat een kind van God die heeft gezondigd dan moet doen wordt uiteengezet in 1 Korinthiërs 11:31-32 namelijk zelfoordeel. ‘Als wij echter onszelf beoordeelden, zouden wij niet geoordeeld worden; maar als wij geoordeeld worden, dan worden wij door de Heer getuchtigd, opdat wij niet met de wereld veroordeeld worden’. De volgorde is duidelijk, ten eerste moet de gelovige die heeft gezondigd zijn zonde aan God belijden, zo’n belijdenis is een uiterlijke uitdrukking van een innerlijke bekering van hart. Als er zelfoordeel is, kan vergeving worden geschonken, en wordt de gelovige in zijn gemeenschap met God hersteld. Aan de andere kant, als de gelovige, nadat hij gezondigd heeft, weigert zijn zonde te belijden of zijn zonde blijft rechtvaardigen, mag hij op Gods tijd en manier correctie van de Vader verwachten. Dit oordeel of deze correctie door de Vader neemt de vorm van tuchtiging aan om ervoor te zorgen dat het kind van God niet veroordeeld hoeft te worden met de wereld. Het grotere thema van het lijden gaat veel verder dan dat, maar het sluit het onderwijs van de tuchtiging van een gelovige niet uit.
Tucht of discipline kunnen we in vier soorten indelen, namelijk:
1. Preventief.
In de Bijbel is slechts één voorbeeld van preventieve tuchtiging opgenomen. Nadat hij in de derde hemel was opgenomen geweest, was het de apostel Paulus niet geoorloofd dat hij hier op aarde zou vertellen wat hij had gezien en gehoord, en opdat hij niet hoogmoedig zou worden, kreeg hij een doorn in het vlees. Hoewel hij driemaal de Heer smeekte om daarvan bevrijdt te worden, bleef de situatie zoals het was; Mijn genade is u genoeg! (2 Kor.12:7-9). Dit was een preventieve tuchtiging: ‘opdat ik Paulus zich niet zou verheffen’.
2. Correctief
Aan het begin van dit artikel is gezegd dat van tuchtiging een motiverende werking mag worden verwacht. Het is de tuchtiging van de Vader voor zijn dwalend kind. Zowel kastijding als bestraffing wordt beschreven in Hebreeuws 12:6: 'Mijn zoon acht de tuchtiging van de Heer niet gering en bezwijk niet als u door Hem bestraft wordt; want wie de Heer liefheeft tuchtigt Hij en Hij geselt iedere zoon die Hij aanneemt’. De algemeenheid van zowel tuchtiging als geseling kan worden verklaard op grond van de onwil van de Vader om uitzonderingen toe te staan onder degenen die het verdienen om gecorrigeerd te worden. Het is zeker dat de Vader gelovigen niet tuchtigt of geselt, zonder reden, of ze dat nu nodig hebben of niet. Een dergelijke interpretatie is niet alleen in tegenspraak met 1 Korinthiërs 11: 31, waarin wordt staat dat 'als we onszelf beoordelen, we niet met de wereld moeten worden beoordeeld'. Het doel van tuchtiging kun je omschrijven als een opvoedkundige maatregel. Er is duidelijk een verschil te vinden tussen tuchtiging en geseling. De eerste is die manier van correctie die zou kunnen worden herhaald; de laatste duidt de onderwerping van de menselijke wil die, eenmaal bereikt, nauwelijks opnieuw behoeft te worden herhaald. Geen anarchie of opstand kan getolereerd worden in het huishouden van de Vader. De overgave van iemands leven aan God is zowel redelijk als vereist (Rom.12:1). Zich overgeven aan God kan gemakkelijk worden bereikt als alle weerstand wordt vermeden, of moeilijk en pijnlijk wordt gemaakt wanneer een lang conflict in stand blijft.
3. Groei
Van tuchtiging wordt gezegd dat het dient 'tot heiliging'. Dus de 'vrucht van gerechtigheid' wordt het deel van degenen die daardoor worden geoefend. Het woord van de Heer Jezus vermeld in Johannes 15:2 geeft aan dat de tuchtiging of beproeving van God kan worden toegepast opdat de gelovige vruchtbaarder zou zijn. ‘Elke rank die in Mij geen vrucht draagt, neemt Hij weg; en elke rank die vrucht draagt, reinigt Hij, opdat zij meer vrucht draagt’ (Joh.15:2). Dit suggereert niet de tuchtiging in verband met een mogelijk opzettelijk zonde; het is allemaal gedaan om meer vrucht te dragen tot eer van God. Het is bedoeld dat een goede gelovige een betere gelovige zou worden.
4. Bevestigend
Er is maar één illustratie in de Bijbel te vinden van deze specifieke vorm van tuchtiging. Aan Job werd gegeven om, tegen de beschuldiging van satan, aan te tonen dat hij God liefhad, los van alle persoonlijke voordelen die Deze hem had geschonken. Tot dan toe was er geen kwaad van Job bekend., integendeel tot driemaal toe wordt van Job gezegd dat hij 'vroom en oprecht, godvrezend en wijkende van het kwaad' was (Job 1: 1, 8; 2:3). Maar de satan in gesprek met God, beschuldigde Job dat hij God alleen diende om zelfzuchtige motieven en dat hij God niet echt liefhad om Wie Hij was. Hoewel Job niets wist van de kwestie die over hem in de hemel was gerezen, rechtvaardigde hij God toch in drie opeenvolgende beproevingen. De eerste was in het verlies van eigendom en familie. Zijn antwoord onder deze beproeving luidde: ‘Toen stond Job op, scheurde zijn mantel en schoor zijn hoofd; daarop wierp hij zich ter aarde, boog zich neer en zeide: Naakt ben ik uit de schoot mijner moeder gekomen, naakt zal ik daarheen wederkeren. De Here heeft gegeven, de Here heeft genomen, de naam des Heren zij gelooft. In dit alles zondigde Job niet en schreef Gode niets ongerijmds toe’ (Job 1:21-22). De tweede beproeving betrof het verlies van gezondheid en tekort aan vertroosting van zijn vrouw. Op dit punt zei hij: ‘Maar hij zeide tot haar: Zoals een zottin spreekt, spreekt ook gij; zouden wij het goede van God aannemen en het kwade niet? In dit alles zondigde Job met zijn lippen niet’ (Job 2:10). Op dezelfde wijze heeft Job de derde test doorstaan toen hij van God zei: ‘Wil Hij mij doden, ik blijf op Hem hopen; ja, mijn wandel wil ik voor Hem rechtvaardigen’ (Job 13:15).
______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Typologie
Typologie is de leer van de typen, die een voorafschaduwingen zijn van latere geestelijke werkelijkheden. Voor een goed gebruik van de typen zijn bepaalde regels die gevolgd moeten worden, want niet alle onderwerpen zijn types. Voorzichtigheid is geboden om tot een conclusie te komen, opdat het Woord van God niet verdraaid wordt en men tot beslissingen komt die niet juist zijn. Een goede regel om te volgen is als de Bijbel zelfs aangeeft dat een of ander onderwerp een type is van een latere geestelijke werkelijkheid. Dat is bijvoorbeeld het geval met wat de apostel Paulus schreef in zijn eerste brief aan de Korinthiërs: ‘En ik wil niet, broeders, dat u er geen weet van hebt dat onze vaderen allen onder de wolk waren en allen door de zee zijn gegaan, en dat allen in Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee, en allen hetzelfde geestelijke voedsel gegeten hebben’ (1Kor.10:1-3). Daardoor kunnen we met zekerheid zeggen dat de rots in de wildernis een type van Christus is. Een ander voorbeeld van het gebruik van typologie vinden we in Efeze 5:22-33 waar gesproken wordt over het huwelijk en waar het één vlees zijn van Adam en Eva, vergeleken wordt met Christus en de Gemeente (vs.32). Ook de brief aan de Galaten leert ons dat de twee vrouwen van Abraham een zinnebeeldige betekenis hebben namelijk het beelden twee verbonden uit (Gal.4:21-26). En wat te denken van Melchizedek, die op de Zoon van God gelijkt? (Heb.7:1-10). Met andere woorden: het gebruik van typologie is wettig en wordt ondersteund door de Schrift.
Wanneer we in Mattheüs 13:47 lezen over vissen van allerlei soort, dan begrijpen we dat deze vissen typen zijn, hoewel de tekst zelf dat niet aangeeft welke geestelijke werkelijkheid bedoeld wordt. Het verhaal is een gelijkenis die tot doel heeft ons iets duidelijk te maken. Het is noodzakelijk om te weten wat ze vertegenwoordigen en wat het net vertegenwoordigt. Wanneer we lezen van de Rode Zee of van de rivier de Jordaan, weten we dat deze ook typen zijn omdat ze zoveel interessante en nuttige zaken in zich bergen. Maar ook al nemen we aan dat een of ander onderwerp een type is, dan blijft de vraag te beantwoorden waarvan ze dan een voorafschaduwing zijn. Hiermee dienen we voorzichtig om te gaan. Laten we de vraag maar stellen: Wat is een type, en laten we een antwoord zoeken in de volgende vergelijkingen.
1. Er is gelijkenis in verschijning zoals bij ‘wolken’ en ‘stof’ (Nah.1:3).
2. Er is gelijkenis in activiteit zoals bij ‘de luipaard’ en ‘Alexander de Grote (Dan.7:6).
3. Er is gelijkenis in uitwerking zoals bij ‘regen en sneeuw’ en ‘het Woord van God’ (Jes.55:10-11).
4. Er is gelijkenis in relatie zoals bij ‘voedster’ en ‘Paulus’ (1Thes.2:7).
5. Er is gelijkenis in waarde zoals bij ‘goud’ en ‘stervelingen’ (Jes.13:12).
6. Er is gelijkenis in positie zoals bij ‘hoofd’ en ‘Israël’ (Deut.28:13).
7. Er is gelijkenis in kenmerken zoals bij ‘de sprinkhanen’ en ‘de mensen’ (Spr.30:28).
Voor het gebruik en onderzoek naar de typologie zijn bepaalde principes en werkwijzen noodzakelijk. Het is een juist en in de Schrift terug te vinden beginsel om gebruik te maken van typen, omdat de auteurs van de Bijbelboeken en de Heer Jezus dat ook deden in hun onderwijs. Zoals een mes het beste tot zijn recht in de handen van een goede houtbewerker of een chirurg, zo komt het gebruik van de typen het best tot zijn recht door hen die een goede kennis hebben van Gods Woord, geestelijk zijn en inzicht hebben. Het gebruik van de typen werpt licht op veel zaken, want de Geest gebruikt de zaken die zichtbaar zijn, om te openbaren de dingen die niet zichtbaar zijn. De studie van de typologie geeft ons een prachtig instrument in handen om zaken, vermeld in de Bijbel beter te verduidelijken, want typen kom je door heel de Bijbel heen tegen.
Nog een paar suggesties voor het gebruik van typen:
1. Probeer het tegenovergestelde te ontdekken van dat wat wordt onderzocht, zoals bijvoorbeeld in: de gouden stad (Op.21:18) en die andere ‘beklede’ stad (Op.18:16); de leeuw (Op.5:5) en het lam (Op.5:6); de vrouw bekleed met rode klederen (Op.17:4) en de vrouw bekleed met witte kleren (Op.19:8).
2. Denk in vergelijkingen: grote Goliath en kleine David; Jozef uit het Oude Testament en Jezus in het Nieuwe Testament; de rivier in Ezechiël 47 en de ‘rivier’ in Johannes 7.
3. Onderzoek het type waar het ook maar voorkomt in de Bijbel om zeker te zijn hoe ze te gebruiken.
4. Onderzoek waar een type ergens anders in de Bijbel ook als een type gebruikt wordt.
5. Overweeg al de kenmerken van de typen zoals bijvoorbeeld de zee met haar weidsheid, haar diepten, haar rusteloosheid, haar grootte, haar golven, haar nut of gebruik.
6. Maak de uitkomsten tot je eigendom die je kunt verkrijgen door de studie van een type zoals de bladeren in Jesaja 64:6, hoe ze van de takken afvielen, hoe ze de aard van de boom weergeven, hoe ze zijn, oud of jong, hoe ze van de boom vallen of eraan vast blijven zitten.
Door je deze tips eigen te maken zal je in staat zijn deze typen en hun betekenis snel te ontdekken en toe te passen in de studie ervan.
Vaak wordt een object gebruikt als hetzelfde type of een type van hetzelfde voorwerp door verschillende schrijvers. Dit herhaald gebruik bevestigd daardoor het gebruik van het object of voorwerp als een type en geeft zekerheid betreffende de echtheid van de betekenis. Mozes gebruik de rots als een type van Christus in Numeri 20:8. David gebruikt de rots als een type van Christus in Psalm 18:2. Jesaja doet hetzelfde in Jesaja 32:2. De Heer Jezus verwijst ook naar Hemzelf als de rots waarop de Gemeente is gebouwd (Mat.16:18). Bileam gebruikte de bomen, die Israël representeerden (Num.24:6). David gebruikte een boom als verwijzing naar een godvruchtige man in Psalm 1. Jeremia doet hetzelfde in Jeremia 17:8. Daniël gebruikt het beeld van een boom als representatie van een koning (Dan.4:10). Hij ontving zijn boodschap van God. Jesaja doet hetzelfde in Jesaja 56:3 als een type voor de eunuch, de ontmande. De Heer Jezus gebruikt bomen als een type van het volk Israël in Lukas 13:6, 21:29. Het is goed om op te merken dat een type niet te pas en te onpas mag worden toegepast zoals we dat bij Origenes (185-253 n.Chr.) vinden met zijn allegorische interpretatie. Gist of zuurdeeg, wordt vaak in verband gebracht met het evangelie, maar dat is niet juist. Doorheen heel het Oude en Nieuwe Testament is gist altijd een beeld van het kwade dat verwijderd moet worden. Bijvoorbeeld in 1Kor.5:6-8.
Bij gebruik van typen is het nuttig om onderstaande raadgevingen in overweging te nemen:
1. Wanneer wordt het voorwerp of onderwerp voor het eerst in de Bijbel vermeld? Welke betekenis heeft het daar?
2. Waar verwijst het voorwerp of onderwerp de laatste keer naar dat het voorkomt in de Bijbel?
3. Wat zijn de kenmerken van het voorwerp of onderwerp om het tot een bruikbaar type te kunnen gebruiken? Christus wordt in Openbaring 5 vergeleken met een leeuw. In Jesaja 53 wordt Christus vergeleken met een lam. Bij onderzoek naar de kenmerken van deze twee dieren zal de gelijkenis eerder duidelijk worden. Dit soort onderzoek zal altijd gedaan moeten worden.
4. Typen zouden in groepen moeten worden ondergebracht in overeenstemming met wat ze weergeven. Er zijn typen van Christus, Israël, de volken, de Christen, de huichelaars, enz.
5. Typen kunnen ook ondergebracht worden in overeenstemming met hun kenmerken. Er worden typen genomen uit de gesteenten van de aarde, het dierenrijk, het plantenrijk, het geestelijk koninkrijk, het menselijk gezin, menselijke activiteiten, enz. Het zal de Bijbelonderzoeker helpen in zijn onderzoek om de voorwerpen en onderwerpen te zien in de groep waarin ze voorkomen.
_______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Verdrukking
Het Griekse woord voor verdrukking, dat op verschillende manieren wordt vertaald, komt tweeënveertig keer voor in het Nieuwe Testament. Eenentwintig keer wordt het vertaald door verdrukking, door bezoeking zeventien keer, door benauwdheid één keer, door last één keer en door moeite drie keer. Er zijn twee gemeenschappelijke betekenissen voor de uitdrukking: (1) elke vorm van beproeving en (2) de (grote) verdrukking. De (grote) verdrukking is een van de grote onderwerpen in het onderzoek van de eschatologie, dat in de Bijbel door middel van navolgende Bijbelgedeelten kan worden gevolgd: Deuteronomium 4:29-30; Jeremia 30:4-7; Daniël 12:1; Mattheüs 24:9-26; 2Thessaloniki 2:1-12; Openbaring 3:10, 6:1-19:6. Zie echter ook: Psalm 2:5; Jesaja 2:10-22, 13:9-16, 24:21-23, 26:20-21, 34:1-17, 43:1-6, 49:15-24; Jeremia 25:29-38; Ezechiël 30:3; Amos 5:18-20; Obadja 1:15-21; Sefanja 1:17-18; Zacharia 12:1-14, 14:1-4; Maleachi 4:1-4.
De grote verdrukking is die periode die bekend staat als de zeventigste jaarweek van Daniël (Dan.9:24-27), en dezelfde volgorde van de voorzegde gebeurtenissen wordt vermeld in Mattheüs 24 en 2Thessalonika 2. De laatste jaarweek duurt zeven jaar, wat duidelijk wordt door het gegeven dat er precies 69 x 7 = 483 jaar ligt tussen het bevel om Jeruzalem te herbouwen en de uitroeiing van een gezalfde, de Messias. Deze resterende zeventigste week van zeven jaren behoort tot de overblijvende, nog te vervullen profetie over Israël en wordt gekarakteriseerd door dezelfde toestand als in het verleden van Israëls geschiedenis. De tijd zal iets worden ingekort (Mat.24:22). Het is ook wel bekend door de uitdrukking: ‘een tijd van benauwdheid van Jakob’ (Jer.30:4-7), waaruit Israël gered zal worden.
De grote verdrukking is die tijd wanneer de onvermijdelijke oordelen over de wereld komen die Christus niet heeft willen aannemen en heeft verworpen (Ps.2:5) en de volgende gaan eraan vooraf c.q. staan ermee in verband:
(1) De Opname van de Gemeente en daardoor ook de wegneming van de Heilige Geest (2Thes.2:7);
(2) De verdrijving van de Satan uit de hemelse gewesten op de aarde (Op.12:9-12);
(3) De toename van de zonde door de komst van de werking van de dwaling om de leugen te geloven (2Thes.2:11);
(4) De heerschappij van de mens der zonde (Joh.5:43; 2Thes.2:3; Op.13:12);
(5) Deze periode wordt beëindigd door de komst van de Messias, de slag van Armageddon en de steen die alle voorgaande rijken zal vernietigen (Dan.2:45).
____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Vergeving
Inleiding
Het juiste begrip van het onderwijs van de Schrift over vergeving zal samen moeten gaan met het verduidelijken van een paar andere onderwerpen die we in de Bijbel vinden. Omdat dit onderwerp vaak verkeerd begrepen wordt, moet er wel meer aandacht aan worden besteed. Vergeving van de ene persoon ten opzichte van de andere is de minst moeilijke verplichting ten opzichte van elkaar, terwijl vergeving van de kant van God jegens de mens de meest gecompliceerde en kostbaarste onderneming is. Zoals we in de Bijbel zien, is er een overeenkomst tussen vergeving en schuld en, in het geval van die vergeving die God uitoefent, moet de schuld worden betaald - hoewel het zelf door Hemzelf wordt betaald - voordat vergeving kan worden verleend. Er wordt gezegd dat, hoewel bij menselijke vergeving alleen een straf is vereist of in rekening wordt gebracht, Goddelijke vergeving volledige voldoening vereist wegens de eisen van Gods geschonden heiligheid. Er moet een prijs betaald worden! Het onderwijs betreffende vergeving kan worden verdeeld in zeven belangrijke onderwerpen.
1. Vergeving in het Oude Testament
Het aspect van Goddelijke vergeving in het Oude Testament, dat ook rijk is in haar typische betekenis, is een volledige vergeving. Het allerbelangrijkste kenmerk is, dat Goddelijke vergeving namelijk de betaling van schuld vereist, dat is inbegrepen in het offeren van dieren.
Ten eerste werd het offer voldoende geacht door degene die het als vervanging aanbood, omdat daarop de rechtvaardige doodstraf viel. Er moest eerst een offer worden gebracht, voordat de zondaar vergeven kon worden. Op die manier vinden we het ook beschreven in Leviticus 4:20: ‘En met de stier zal hij doen, zoals hij met de stier van het zondoffer gedaan heeft, zó zal hij daarmee doen. Zo zal de priester over hen verzoening doen, en het zal hun vergeven worden’.
Maar omdat het offer slechts typisch en als een bedekking van de zonde diende tot het tijdstip waarop God uiteindelijk of rechtvaardig met zonde in de dood van Christus oordeelde, was de vergeving onvolledig. Goddelijke vergeving als zodanig werd echter wel op de overtreder toegepast. Twee passages uit het Nieuwe Testament werpen licht op de aard van deze tijdelijke Goddelijke omgang met zonde. In Romeinen 3:25 wordt met verwijzing naar het al dan niet toestaan, of voorbijgaan van zonden, dat wil zeggen vóór het kruis, gesteld: ‘Wegens het voorbij laten gaan van de zonden die tevoren hadden plaatsgevonden onder de verdraagzaamheid van God’. Ook in Handelingen 17:30 wordt in soortgelijke bewoordingen hetzelfde gezegd: ‘Met voorbijzien dan van de tijden van onwetendheid’ wordt verwezen naar het feit dat God in het verleden de zonde niet volledig oordeelde. Er moet echter aan worden herinnerd dat de enorme reeks Goddelijke beloften voor het volkomen en volmaakt omgaan met elke zonde die zijn begaan, allemaal in en door Christus op het kruis werden gedragen.
2. Vergeving voor de zondaars
In het onderwijs van vergeving is er behoefte aan nadruk te leggen of het gegeven dat vergeving van zonde wordt uitgebreid tot de ongelovigen omdat het onderdeel uitmaakt van Gods heilsplan. Daarom moet worden gezegd dat vergeving van zonde nooit door de onwedergeborenen kan worden opgeëist, het is genade. Vergeving wordt hen gegeven als een fase van Gods verlossingsplan in Christus. Hoewel te vaak verondersteld waarheid te zijn, is vergeving van zonde voor de niet-geredden niet hetzelfde als redding, want redding is een toevoeging op vergeving. Daarom staat er geschreven: 'En Ik geef hun eeuwig leven' (Joh.10:28), en in Romeinen 5:17 wordt bijvoorbeeld verwezen naar 'de gave van gerechtigheid'.
Vergeving voor gelovigen
Op het moment dat een gelovige Christus leerde kennen als zijn Heiland en hij werd gered, zijn al zijn overtredingen (het verleden, het heden en de toekomst) - voor zover veroordeling kan worden toegegeven - vergeven. Dit moet de betekenis zijn van het woord van de apostelen in de brief aan de Kolossers 2:13 - 'En u, toen u dood was in de overtredingen en in de onbesnedenheid van uw vlees, u heeft Hij mee levend gemaakt met Hem, terwijl Hij ons alle overtredingen vergeven heeft'. Dit bewijst het volmaakte Goddelijke handelen met alle zonde zodat gezegd kan worden: 'Zo is er dan geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn' (Rom.8:1). De gelovige is niet veroordeeld (Joh.3:18) en zal daarom niet oordelen ('veroordeling' - Joh.5:24). Er hoeft alleen maar aan te worden herinnerd dat, aangezien Christus alle zonde heeft gedragen en de status van de gelovige compleet is in de opgestane Christus, hij voor altijd vervolmaakt wordt door in Christus te zijn. Als lid van de familie van God is de christen - als hij zondigt - natuurlijk, net als elk kind, onderworpen aan tuchtiging door de Vader, maar hij wordt nooit veroordeeld met de wereld (1Cor.11:31-32). De remedie voor de gevolgen van een zonde is de belijdenis ervan aan God. Hierdoor keert hij terug naar zijn gemeenschap met God en hopelijk met de wetenschap en respect voor het kwaadaardige karakter van alle zonde. Er staat geschreven: ' Als wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid' (1Joh.1:9). Deze daad van berouwvolle belijdenis resulteert met absolute Goddelijke zekerheid in de vergeving en reiniging van de zonde. De gelovige die over zijn slecht gedrag geoordeeld heeft, heeft het voorrecht om door geloof het herstel te aanvaarden dat God beloofd heeft en dat onmiddellijk op de belijdenis volgt. Hier kan aan worden toegevoegd dat, hoewel de belijdenis altijd tot God is gericht (vgl. Ps.51:4; Luk.15:18-19), er tijden en situaties zijn waarin een dergelijke erkenning moet worden verleend aan de persoon of personen die ook onrecht hebben aangedaan. Dit zal met name het geval zijn wanneer degenen die anderen onrecht hebben aangedaan zich bewust zijn van het kwaad. Er moet echter worden benadrukt dat belijdenis voornamelijk aan God wordt gedaan en in de overgrote meerderheid van de ervaringen niet verder moet gaan. Wat betreft het effect van de zonde van de gelovige tot God, kan worden opgemerkt dat, was het niet dat wat Christus heeft gedaan en wat Hij doet wanneer de christenen zondigen, de minste zonde de macht zou hebben om degene die zondigt uit de gemeenschap van God brengt. In Johannes 2:1 wordt gezegd dat Christus voor God voor de gelovige pleit op het moment dat hij zondigt. Zoveel wordt geopenbaard dat Hij een pleidooi voor God de Vader in de hemel voert omdat Hij diezelfde zonde droeg in Zijn lichaam op het kruis. Dit is zo volledig een antwoord op het vereiste Goddelijke oordeel dat anders op de gelovige moet vallen, dat Hij door zo’n pleitbezorger, die hier de verheven titel 'Jezus Christus de rechtvaardige' vergeven, gereinigd en in een herstelde relatie met God komt. Er was een specifieke en afzonderlijke handelwijze door Christus aan het kruis in verband met die zonden die de gelovige zou begaan. Daarom staat er geschreven: 'Hij is de verzoening voor onze zonden' (1Joh.2:2). Het is ook waar dat hij de verzoening is geworden 'voor de zonden van de hele wereld'. Dat wil niet zeggen dat iedereen dan ook met God verzoend is, maar het offer van Christus strekt zich uit tot alle mensen, maar deze dienen zich te bekeren. Bij een juist begrip van de leer van Goddelijke vergeving zal er echter een groot verschil worden waargenomen tussen de verzoening die Christus werd voor christenen en die welke hij werd voor de wereld van de niet-geredden tot stand heeft gebracht.
4. Vergeving in het koninkrijk
De Bergrede (Mat.5:1-7:27) geeft ons een specifieke aanduiding van de voorwaarden waarop goddelijke vergeving gedurende deze periode kon worden verkregen. Deze informatie wordt gevonden in het gebed (Mat.6:9-13) dat Christus Zijn discipelen liet bidden tijdens de periode van zijn koninkrijk toen Hij tot Israël predikte - een tijd waarin de bediening samenviel met de proclamatie van dat koninkrijk. Daarom is het absoluut noodzakelijk dat, om enige schijn van een juiste interpretatie te behouden, dit gebed, met inbegrip van de openbaring en met respect voor Goddelijke vergeving, beperkt blijft in zijn leerstelling en toepassing tot het tijdperk waartoe het behoort. In dat tijdperk wordt gaat het over de relatie van de mens tot zijn medemens. Het is dan dat wat bekend staat als de Gouden Regel – ‘Alles dan wat u wilt dat u de mensen doen, doet u hen ook zo; want dat is de wet en de profeten’ (Mat.7:12) - zijn juiste plaats krijgt. De specifieke zin in het gebed die de voorwaarden van goddelijke vergeving openbaart, luidt: 'En vergeef ons onze zonden, zoals wij onze schuldenaren vergeven' (Mat.6:11). Hier mag geen verkeerde interpretatie worden toegestaan, ongeacht het gevoel van gewoonte met betrekking tot deze gebedsformule. Deze passage anticipeert op de menselijke bereidwilligheid om te vergeven. Dit kan niet gelden voor iemand die als gelovige alle overtredingen al is vergeven - verleden, heden en toekomst: noch kon het van toepassing zijn op de christen die gezondigd heeft en die bijgevolg onderworpen is aan kastijding, want van hem staat geschreven dat als hij maar zijn zonde belijdt, hij vergeven en gereinigd zal worden.
De daden van belijdenis en van het vergeven van anderen hebben niets met elkaar te maken. Dit is de enige smeekbede in het gebed die Christus nadien opnam voor een speciale opmerking en interpretatie. Het is zoals gedacht dat Hij anticipeerde op het ongerechtvaardigde gebruik van het gebed in dit tijdperk en probeerde zijn karakter des te duidelijker te maken. De opmerking van Christus luidt: 'Want als u de mensen hun overtredingen vergeeft, zal uw hemelse Vader ook u vergeven; als u de mensen hun overtredingen echter niet vergeeft, zal ook uw Vader uw overtredingen niet vergeven' (Mat.6:14-15). Geen enkele onbevooroordeelde beschouwing van deze uitspraak of van Christus 'interpretatie’ ervan, heeft het ooit gered van het volledig oneens zijn met het feit van goddelijke vergeving in het genadetijdperk. Het is bijvoorbeeld geschreven in Efeziërs 4:32 'Maar weest jegens elkaar goedertieren, welgezind, elkaar vergevend, zoals ook God in Christus u vergeven heeft’. Hier zien w opnieuw een contrast tussen wet en genade. Vergevingsgezind zijn omdat iemand al door God is vergeven omwille van Christus, is volledig verwijderd van de toestand waarin iemand alleen zal worden vergeven in de mate waarin hij zelf vergeeft. De laatste behoort tot een verdienste zoals in het koninkrijk zal worden verkregen; de eerste is in harmonie met de huidige rijkdom van goddelijke genade.
5. Vergeving tussen mensen
Hoewel, zoals hierboven vermeld, de voorwaarden waarop goddelijke vergeving in het koninkrijk kan worden gewaarborgd, het vergeven van anderen is, is het motief om anderen in het koninkrijk te vergeven vergelijkbaar met die onder de huidige heerschappij van genade. Dit werkingsprincipe als in de koninkrijk vereisten wordt door Christus verklaard in Mattheüs 18: 21-25. Een zekere koning vergaf een schuld van tienduizend talenten - een enorme som geld, waarna degene die aldus was vergeven weigerde een schuld af te schaffen voor het schamele bedrag van honderd denaren. Dat zo'n situatie geen plaats zou kunnen hebben in het leven van allen die volmaakt zijn in Christus en daarom voor altijd veilig zijn, wordt geleerd uit de slotverzen van dit gedeelte, dat luidt: ‘En zijn heer, boos als hij was, gaf hem aan de pijnigers over, totdat hij alles wat hij hem schuldig was, betaald zou hebben. Zo zal ook Mijn hemelse Vader met u doen, als niet ieder van u van harte de misdaden van zijn broeder vergeeft’ (Mat.18:34-35). De gelovige die tot dit tijdperk van genade behoort, wordt bevolen vriendelijk te zijn voor andere gelovigen, zachtaardig en vergevend voor elkaar, net zoals God 'omwille van Christus u heeft vergeven'.
6. Vergeving van de onvergeeflijke zonde
Toen Christus op aarde diende in de kracht van de heilige Geest, was een bijzondere zonde mogelijk en zou deze kunnen zijn begaan, namelijk het toeschrijven aan satan van de aldus gemanifesteerde kracht van de Geest. Voor deze zonde kon er geen vergeving zijn in het tijdperk dat toen aanwezig was en in het tijdperk dat onmiddellijk volgt (Mat.12:22-32). Het is duidelijk dat zo'n situatie nu niet bestaat in de wereld. Het is geheel ongegrond om te veronderstellen dat elke menselijke houding ten opzichte van de heilige Geest een duplicatie van dit kwaad is en daarom even onvergeeflijk als de enige zonde waarvoor Christus waarschuwde. Een onvergeeflijke zonde en een 'wie wil' evangelie kan niet naast elkaar bestaan. Waar vandaag een onvergeeflijke zonde mogelijk is, zou elke evangelie-uitnodiging in het Nieuwe Testament specifiek degenen moeten uitsluiten die die zonde hadden begaan.
7. Vergeving betreffende de zonde tot de dood
De apostel Johannes schrijft over een zonde die resulteert in fysieke dood die gelovigen kunnen begaan. De passage luidt: 'Als iemand zijn broeder ziet zondigen, een zonde niet tot de dood, dan moet hij tot God bidden, en Hij zal hem het leven geven, namelijk aan hen die niet zondigen tot de dood. Er is een zonde tot de dood; daarvoor zeg ik niet dat hij moet bidden' (1Joh.5:16). Er zal aan worden herinnerd dat, volgens Johannes 15:2 en 1 Korinthiërs 11:30, God zich het recht voorbehoudt om uit dit leven een gelovige te verwijderen die niet langer een getuige in de wereld is. Een dergelijke verwijdering betekent niet dat de aldus verwijderde verloren is gegaan; het betekent alleen een vorm van drastische kastijding en dat tot het einde dat niet mag worden veroordeeld met de wereld (1 Cor.11:31-32).
______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Zekerheid
Zekerheid van de behoudenis is een deel van het onderwijs dat bestaat uit de voortzetting van die behoudenis van hen die gered zijn. We dienen zekerheid van de behoudenis te onderscheiden van de redding. Het heeft geen relatie met een niet wederom geboren persoon.
Velen maken het praktische geloofsleven als bewijs of voorwaarde van de onzekerheid van de behoudenis. Deze mening baseert zich ten onrechte op de volgende teksten:
1e. Bijbelgedeelten die gelden voor een andere bedeling: Ez.33:7-8; Mat.18:23-35; 24:13. (Bedeling is een periode binnen de heilsgeschiedenis die zich van andere onderscheidt door een eigensoortige relatie tussen God en de mens. Het is meer gekend onder de naam dispensationalisme):
2e. Bijbelgedeelten die verwijzen naar valse leraars die zich zullen openbaren in de laatste dagen van de Gemeente: 1Tim.4:1-3; 2Tim.4:3; 2Petr.2:1-22; Judas:17-19.
3e. Bijbelgedeelten die eigenlijk gaan over schijngelovigen: Luk.11:24-26, bijvoorbeeld.
4e. Bijbelgedeelten die handelen over een vergelijking maken tussen belijdenis en de vruchten: Joh.8:31; 15:6; 1Kor.15:1-2; Hebr.3:6; Jak.2:14-26; 2Petr.1:10: 1Joh.3:10.
5e. Bijbelgedeelten die verschillende soorten vermaning bevatten: Mat.25:1-13; Hebr.6:4-9; 10:26-31.
6e. Bijbelgedeelten waar het gaat over verlies van beloning, een wandel in de duisternis, en tucht: Joh.15:2; 1Kor.3:15;9:27; 11:27-32; Kol.1:21-33; 1Joh.1:5-9: 5:16.
7e. Bijbelgedeelten die verbonden zijn met afval van de genade: Gal.5:4 bijvoorbeeld.
De leer van zekerheid is gebaseerd op twaalf bevestigingen van God voor zijn volk, vier daarvan zijn gerelateerd aan de Vader, vier aan de Zoon en vier aan de Heilige Geest.
1. Bevestigingen gerelateerd aan de Vader
(a) Het doel van het verbond van God, dat onvoorwaardelijk is: Joh.3:16; 5:24; 6:37.
(b) De oneindige macht van God om mensen te bevrijden en redden; Joh.3:21; 2Tim.1:12; Hebr.7:25; Judas:24).
(c) De onbeperkte liefde van God: Rom.5:7-10; Ef.1:4.
(d) De invloed van het gebed van de Zoon van God op zijn Vader: Joh.17:9-12,15,20.
2. Bevestigingen gerelateerd aan de Zoon
(a) Zijn plaatsvervangende dood: Rom.8:1; 1Joh.2:2.
(b) Zijn opstanding als zekerheid voor de gelovigen: Joh.3:16; 10:28; Ef.2:6.
(c) Zijn voorspraak in de hemel: Rom.8:34; Hebr.9:24; 1Joh.2:1-2.
(d) Zijn herder zijn en bemiddeling: (Joh.17:1-26; Rom.8:34; Hebr.7;23-25.
3. Bevestigingen gerelateerd aan de Geest
(a) Wedergeboorte (deelkrijgen aan de goddelijke natuur geeft toegang tot wat niet meer weggenomen kan worden): (Joh.1:13:3:3-6; Tit.3:4-6; 1Petr.1:23; 2Petr.1:4: 1Joh.3:9.
(b) Inwoning (Hij is komen inwonen in de gelovige waardoor deze geborgen is): Joh.7:37-39; Rom.5:5; 8:9; 2Kor.2:12; 6:19; 1Joh.2:27.
(c) De doop (waardoor de gelovige bij Christus wordt gevoegd opdat hij deel krijgt aan de zegeningen van de nieuwe heerlijkheid en schepping): 1Kor.6:17; 12:13; Gal.3:27 en verzegeld wordt: Ef.1:13-14; 4:30.
Elk van deze bevestigingen zijn voldoende om eeuwige zekerheid te garanderen voor de gelovige.
Er is geen werkelijk onderscheid tussen zekerheid en bewaard blijven, want God doet geen aanbod in de tegenwoordige tijd die niet eeuwig is. Indien goed begrepen zal het verstaan van zekerheid van de gelovige leiden tot een heilig en toegewijd leven (1Joh.2:1).
______________________________________________________________