Stéfanus

 

De eerste martelaar.

 

‘Er zijn in de hemel geen kroondragers, die hier geen kruisdrager willen zijn.’ (Spurgeon)

 

Inleiding.

Er zijn in het nieuwe testament twee woorden voor kroon: diadema, dat ‘koninklijke kroon, betekend en waarvan het woord diadeem afkomstig is; en stephanos, de ‘overwinnaars- kroon of krans’, waarvan de naam Stefanus afkomstig is. Een kroon (diadema) kun je krijgen of erven, maar de enige manier waardoor je een overwinnaarskroon of krans (stephanos) kunt krijgen is om het te verdienen.

Handelingen 6 en 7 vormen het centrum van de dienst van Stéfanus, een door de Geest vervulde gelovige die door de Heer gekroond zou worden (Openb. 2:10). Hij was trouw tot in de dood en is daarom een goed voorbeeld om te volgen. ‘Wees getrouw tot de dood en Ik zal u geven de kroon des levens’ (Openb. 2:10).

Uit het niets komt Stéfanus het Bijbelboek Handelingen binnen lopen zonder dat wij te weten komen vanwaar. Vermoedelijk behoorde hij tot de Grieks spekende joden en men meent dat hij afkomstig zou zijn van Alexandrië, maar daarover zwijgt de Bijbel. Zijn naam wordt slechts zeven keer vermeld in de Bijbel en alle komen ze voor in het boek Handelingen, maar dat betekend niet dat zijn leven zonder betekenis is geweest. Hij was een man vol van de Geest en wijsheid (Hand. 6:3, 10), vol van geloof (6:5) en vol van genade en kracht (6:8). Deze kenmerken vertoonden zich in diverse situaties gedurende zijn korte leven (men zegt dat hij 35 jaar geworden is) als discipel van de Heer Jezus. Je kunt in zijn leven als gelovige een voortschrijding of opklimming opmerken, beginnende van dienaar tot verkondiger en verdediger en tenslotte als voorbidder.

 

Stéfanus de nederige dienstknecht (Hand. 6:1-7)

De groei van de gemeente in Jeruzalem veroorzaakte ongewild onvoorziene problemen in de verdeling van voedsel en/of financiële ondersteuning, omdat de weduwen van de Grieks-sprekende (Joodse) gelovigen over het hoofd werden gezien. De prediking van het Woord kwam daardoor zelfs in de verdrukking en de apostelen besloten om deze taak over te dragen aan zeven bekwame discipelen, waaronder Stéfanus, omdat hij ook Griekssprekend was. Het was een dienende taak (vs. 2).

Hoewel uit het vervolg van de beschrijving van Stéfanus’ leven blijkt dat hij grote geestelijke gaven bezat, was hij niet onwillig om de laagste plaats in te nemen en andere gelovigen te dienen. Daarin toonde hij zich een waardige navolger van de Heer Jezus, die ook niet gekomen was om Zich te laten dienen, maar om te dienen (Mark. 10:45). Vermoedelijk was het aanbod om de tafels te dienen groter dan dat er behoefte was, in die richting wijzen de woorden ‘en zij kozen’. In de huidige tijd lijkt het er mijn inziens meer op dat er arbeiders te weinig zijn (vgl. Math. 9:37).

Wil men in het koninkrijk van God iets betekenen dan zal men bereid moeten zijn te beginnen met het werk van een dienstknecht te doen. ‘Zijn heer zeide tot hem: Wèl gedaan, gij goede en getrouwe slaaf, over weinig zijt gij getrouw geweest, over veel zal ik u stellen; ga in tot het feest van uw heer’ (Math. 25:23). Ook hier geldt het principe van ‘wie zichzelf zal vernederen, zal worden verhoogd’ (Math. 23:12). Dat het niet gemakkelijk is om een positie van dienaar in te nemen bleek al toen de discipelen zich onder elkaar afvroegen wie van hen als eerste moest gelden, een vraag die tot op vandaag beantwoord moet worden want de mens is vaak nog niet voldoende veranderd in zijn denken daaromtrent.  De Heer Jezus beantwoordde hen met de volgende woorden: ‘De koningen der volken voeren heerschappij over hen en hun machthebbers worden weldoeners genoemd. Doch gij niet alzo, maar de eerste onder u worde als de jongste en de leider als de dienaar. Want wie is de eerste: die aanligt, of die dient? Is het niet, die aanligt? Maar Ik ben in uw midden als dienaar’ (Luk. 22:25-27).

 

Stéfanus de moedige verkondiger (Hand. 6:8-15)

Stéfanus behoorde tot die kring van mensen die niet kunnen nalaten te spreken van wat wij gezien en gehoord hebben (Hand. 4:20). Prachtige dingen worden hier over Stéfanus gezegd, wie hij was en wat hij deed: vol van genade en kracht, en wonderen en grote tekenen doende. Wat die wonderen en tekenen waren wordt ons niet vermeld, maar er ging van zijn verkondiging zoveel kracht van uit dat het de tegenstand van de religieuze joden opriep. Ze probeerden hem het zwijgen op te leggen maar waren daartoe niet in staat, want zij waren niet bij machte de wijsheid en de Geest, waardoor hij sprak, te weerstaan (vs. 10). De Heer Jezus had voorzegd dat de discipelen tegenstand en vervolging zouden ondervinden, maar ook: ‘Ik zal u mond en wijsheid geven, die al uw tegenstanders niet zullen kunnen weerspreken of weerstaan’ (Luk. 21 :15). Hier zien we daarvan het bewijs en dat heeft zich in de loop van de (kerk-) geschiedenis herhaald, telkens wanneer gelovigen in gevangenissen werden overgeleverd en voor koningen en stadhouders ter verantwoording werden geroepen.

Deze joden waren echter nog niet ‘uitgepraat’ want ze stookten, mannen op, ze brachten het volk, de oudsten en de schriftgeleerden in opschudding en brachten valse getuigen ten tonele (vss. 11-13). Waneer we de apostel Paulus volgen op zijn reizen vermeld in het boek Handelingen dan komen we tot de ontdekking dat hij van de joden veel tegenstand heeft gehad in de verkondiging van het Woord (Hand. 13:45; 14:2, 19; 17:5, 13) In de tweede brief aan de Korinthiërs getuigd Paulus daarvan: ‘van de Joden heb ik vijfmaal de veertig-min-één-slagen ontvangen, driemaal ben ik met de roede gegeseld, eens ben ik gestenigd’ (2 Kor. 11:24). Ze hebben hem, en ook Stéfanus, werkelijk niet gespaard!

Zo kwam het dat Stéfanus voor de joodse Raad werd gesteld, die hem aanstaarden en zijn gezicht zagen als het gezicht van een engel. Wat mogen we daaronder verstaan: ‘het gezicht van een engel’? De vrouw van Manoach zegt dat het gezicht van een engel zeer vreselijk was, maar dat helpt ons niet veel verder (Richt. 13:6). Moeten we misschien meer aan de heerlijkheid van God denken die zich openbaarde zoals bij Mozes, en wilde God misschien zeggen: Stéfanus is niet tegen Mozes, hij  is als Mozes, hij is mijn dienaar (Ex. 34:29-30, 35).

Prediker (Salomo) zegt: ‘De wijsheid van een mens doet zijn aangezicht lichten’ (Pred. 8:1), Stéfanus had immers gesproken met wijsheid (vs. 10).

 

Stéfanus de wijze verdediger (Hand. 7:1-53)

Waar had Stéfanus die grote bijbelkennis opgedaan? In één adem bespreekt hij de geschiedenis van het joodse volk van de roeping van Abraham tot Salomo. Hoe staat het met onze kennis van Gods Woord, zouden wij ook op zo’n manier een overzicht van Gods handelen kunnen geven? Stéfanus’ overzicht begint en eindigt met heerlijkheid (Hand. 7:2, 55).

Wij zien hier Stéfanus in de verdediging voor de joodse Raad. Later zou Judas de gelovigen aansporen ‘om te strijden voor het geloof dat eenmaal aan de heiligen is overgeleverd’ (Jud. vs.3). Drie personen staan in hoofdstuk 7 centraal: de aartsvader  Abraham, Jozef en Mozes. Stéfanus begon met hun aan te spreken over hun eigen afkomst en geschiedenis. Dit hoofdstuk kunnen we in vier thema’s onder verdelen:

 

Ze begrepen hun eigen geschiedenis niet (7:1-8).

‘Ik, die van den beginne de afloop verkondig en vanouds wat nog niet geschied is’ (Jes. 46:10). Gods Woord is niet zomaar een bundel verhalen van personen en gebeurtenissen. Neen, het is Gods geschiedenis en het werkt ergens naar toe. Stéfanus begint zijn overzicht met de roeping van Abraham en eindigt met ‘de komst van de Rechtvaardige’ (vs.52). Er zit meer achter die geschiedenissen dan je oppervlakkig zou denken, maar je moet het zien! Dat inzicht ontbrak bij de leiders van het joodse volk. De apostel Paulus wijst hun op deze tekortkoming wanneer hij spreekt over de toepassing van de wet als het gaat over de vrouwen van Abraham, Sara en Hagar. ‘Zegt mij, gij, die onder de wet wilt staan, luistert gij niet naar de wet? Er staat immers geschreven, dat Abraham twee zonen had, één bij de slavin en één bij de vrije. Maar die van de slavin was naar het vlees verwekt, doch die van de vrije door de belofte. 24 Dit is iets, waarin een diepere zin ligt. Want dit zijn twee bedelingen’ (Gal. 4:21-24).

God werkte toe naar de komst van Messias. ‘Naar deze zaligheid hebben gezocht en gevorst de profeten, die van de voor u bestemde genade geprofeteerd hebben, terwijl zij naspeurden, op welke of hoedanige tijd de Geest van Christus in hen doelde, toen Hij vooraf getuigenis gaf van al het lijden, dat over Christus zou komen, en van al de heerlijkheid daarna’ (1 Petr. 1:10-11).

 

Ze verwierpen door God gezonden profeten (7:9-36).

‘Jeruzalem, Jeruzalem, dat de profeten doodt, en stenigt, wie tot u gezonden zijn’ (Math. 23:37). ‘De HERE, de God hunner vaderen, zond wel zijn boden tot hen, vroeg en laat, want Hij ontfermde Zich over zijn volk en zijn woning, maar zij bespotten de boden Gods, verachtten zijn woorden en hoonden zijn profeten, totdat de gramschap des HEREN zich zozeer tegen zijn volk verhief, dat geen herstel meer mogelijk was’ (2 Kron. 37:15-16). Terecht dat Stéfanus van hen spreekt als ‘hardnekkigen en onbesnedenen van hart en oren’ (Hand. 7:51).

Het is niet zonder reden dat Stéfanus in zijn toespraak tot de joodse Raad spreekt van Jozef en Mozes. Want was deze beide mannen overkomen? Jozef werd door zijn broers verworpen en verkocht naar Egypte. Bij hun eerste komst herkenden zij hem niet, maar bij hun tweede komst maakte Jozef zich aan hen bekend (Hand. 7:13). Mozes overkwam hetzelfde. Bij zijn eerste poging om het volk te bevrijden uit Egypte werd hij afgewezen en vluchtte. Bij zijn tweede komst, veertig jaar later, werd hij wel aanvaard (Hand. 7:34v.). Ook de Heer Jezus werd bij zijn eerste komst verworpen, maar bij de tweede komst (in heerlijkheid) zullen ze Hem aanvaarden en zien Wie ze doorstoken hebben (Zach. 12:10; Math. 24:30; Joh. 19:37). Zels bij de richter Jefta zien we eenzelfde stramien (Richt. 11:1-11). Stéfanus had begrepen dat er nog een toekomst voor het volk Israël in het verschiet lag en kende waarschijnlijk de belofte van een hersteld Israël (Hand. 1:6).

 

Ze gehoorzaamden de wet niet (7:37-43).

Met de woorden: ‘gij, die de wet ontvangen hebt op beschikking van engelen, doch haar niet hebt gehouden’ besloot Stéfanus zijn toespraak. (Hand.7:53; Rom. 2:17-23). De Heer Jezus had al eerder zulke woorden tot hen gesproken waarop Hij met de dood werd bedreigt, toen Hij zei: ‘Heeft Mozes u niet de wet gegeven? En niemand van u doet de wet’ (Joh. 7:19). Hetzelfde lot stond nu Stéfanus te wachten.

 

Ze weerstonden hun God (7:51-53).

‘Gij verzet u altijd tegen de heilige Geest; gelijk uw vaderen, zo ook gij’ (vs.51). Uit dit vers krijgen we de bevestiging van de werkzaamheid van de heilige Geest in het Oude Testament.

Van dat verzet (weerspannigheid) tegen de heilige Geest vinden we op twee plaatsen in het oude testament: ‘Maar zij waren wederspannig en bedroefden zijn heilige Geest; daarom veranderde Hij voor hen in een vijand’ (Jes. 63:10). En: ‘Zij vertoornden Hem bij de wateren van Meriba; het verging Mozes kwalijk om hunnentwil, want zij waren tegen zijn Geest weerspannig, en hij sprak onbezonnen met zijn lippen’ (Ps. 106:32).

Dat de heilige Geest nog niet permanent op aarde woonde blijkt wel uit twee teksten in het Johannes evangelie (Joh. 7:39; 16:7) De uitstorting van de heilige Geest in Handelingen 2 zou zonder betekenis zijn geweest als de situatie in het oude testament hetzelfde zou zijn geweest.

Sommige uitleggers hebben het zo gezien dat het volk Israël in het oude testament weerspannig tegen God was, in de evangeliën tegen de Heer Jezus en in het boek Handelingen tegen de heilige Geest. Zo waren ze weerspannig tegen de drie-enige God!

 

Stéfanus de genadige voorbidder / bemiddelaar (Hand. 7:54-60)

Hoe waar is de uitspraak hier gebleken: ‘Het bloed der martelaren, is het zaad der Kerk’! Stéfanus werd gestenigd maar zijn opvolger stond erbij: Saulus! Saulus, de latere Paulus, is tot grote zegen voor velen van zijn tijdgenoten geweest en door zijn geschriften die in de Bijbel zijn opgenomen ook voor ons.

Wat een groots einde van Stéfanus dat hij toch nog voor zijn vijanden kan bidden: ‘Heer eken hun deze zonde niet toe’. Hierin volgde hij zijn Meester na die gezegd heeft: ‘Vader, vergeef hun, want zij weten niet wat zij doen’ (Luk. 23:34). Zijn taak zat er op en hij ging de heerlijkheid in waar Christus is en ontving de kroon van het leven (Op. 2:10; Jak. 1:12).

_____________________________________________________________

Cornelius, de hoofdman

uit Ceasaréa

 

Handelingen 10 - 11

 

Inleiding

Dit is één van de belangrijkste hoofdstukken van het boek Handelingen, of misschien wel hét belangrijkste! Aan Petrus waren de sleutels van het koninkrijk der hemelen gegeven om de deuren voor de Joden, Samaritanen en de heidenen te openen (Mat.16:19). Twee waren al geopend, voor de Joden in Handelingen 2 en voor de Samaritanen in Handelingen 8 en nu staat Petrus op het punt voor de laatste keer een ‘deur’ te openen, dat voor de heidenen. Het gebeurde ongeveer tien jaar na de uitstorting van de heilige Geest op de pinksterdag te Jeruzalem. Om de betekenis van deze gebeurtenis goed te begrijpen is het verhelderend om ook Petrus’ verslag, en zijn conclusie van die gebeurtenis te lezen in Handelingen 11:1-18.

In Handelingen 8 zien we dat, wanneer God iets wil bewerkstelligen en iemand roept, die persoon vervult met zijn Geest, en hem in staat stelt om het Woord van God te verkondigen. Tot op dit moment was het evangelie nog niet aan de volkeren verkondigd. Petrus was waarschijnlijk nog steeds de gedachte toegedaan en had misschien de stille hoop gekoesterd, dat er eerst nog een koninkrijk voor Israël zou worden opgericht, voordat ze met Gods boodschap naar de volken mochten gaan (Hand.3:12-26). Het plan van God betreffende de gemeente was door Paulus nog niet geopenbaard. De steniging van Stéfanus (Hand.7) stond niet op zichzelf, de leiders van het volk verwierpen daardoor het getuigenis van Gods Geest. Door hun overtreding is het mogelijk geworden dat het heil tot de volken zou komen; de Gemeente stond op het punt de plaats van volk Israël in te nemen als getuigenis van God in deze wereld. Paulus, die aanwezig was bij de steniging van Stéfanus en voorbestemd was om het evangelie naar de volkeren brengen, was al geroepen en voorbereid (Hand.26:16-18).

We moeten wel duidelijk zijn over het verdere programma voor het volk Israël. De overgang van Israël naar de Gemeente is maar tijdelijk, ook al is dan nu al bijna 2000 jaar, want de vervallen hut van David zal ooit weer worden opgericht (Hand.15:13-18). De vervangingstheologie die in de dagen van keizer Constantijn (312 n.Chr.) en daarna is opgekomen en leert dat er voor Israël geen toekomst meer is, moeten we dan ook op grond van Bijbelse gegevens afwijzen. Dat veel Joden de Heer Jezus als hun Messias hebben aangenomen, vooral ná 1967, toen Oost-Jeruzalem weer onder Israëlisch bestuur is gekomen (Luk.21:24), mogen we dan ook zien als een hoopvol teken en daaruit afleiden dat God bezig is het volk Israël weer thuis te halen en mogen we uitzien naar de spoedige komst van Christus. Het plan van God betreffende de gemeente, zoals we dat in het verder onderwijs van Gods Woord vinden, was door Paulus nog niet geopenbaard. De ‘deur’ naar de heidenen stond op het punt om geopend te worden door Petrus zodat Paulus die kon binnengaan. We zien dan ook dat Petrus na hoofdstuk 15 van het podium verdwijnt en dat de apostel Paulus zijn plaats inneemt. Eens begonnen in Jeruzalem eindigt het boek Handelingen in Rome (hfdst.28).

 

Cornelius en Petrus – de voorbereiding (10:1-22)

Cornelius had van God niet gehoord door eventuele activiteiten van de discipelen, zelfs niet van Filippus die ook in Ceasaréa woonde (Hand.8:40), maar van de Joden zelf. Hij behoorde tot die kleine groep mensen die de Joden en hun God goedgezind waren, zoals de hoofdman van Kapernaüm van wie getuigd werd: ‘Hij heeft ons volk lief en heeft zelfs de synagoge voor ons gebouwd’ (Luk.7:4). Het was iemand die God ernstig zocht en de Schrift zegt: ‘Wie Mij ernstig zoeken zullen Mij vinden’ (Spr.8:17). Cornelius diende en vreesde God maar het belangrijkste ontbrak hem, hij wist niet hoe hij behouden kon worden (Hand.11:14). En om dat te weten te komen moest Petrus bij hem komen. Hij ervoer dat religie niet voldoende was om Gods vrede te ervaren, er moest een relatie ontstaan. ‘Tenzij iemand geboren wordt uit water en Geest, kan hij het koninkrijk van God niet zien noch binnengaan’ (Joh.3:3-5).

Dat Petrus naar Cornelius moest gaan had een speciale betekenis, anders had Filippus hem ook wel het evangelie kunnen verkondigen want die woonde in dezelfde plaats. Nee, Petrus moest komen en de deur openen naar de volken met de ‘sleutels’ waarover hij, en niet aan ander, de beschikking had (Mat.16:19). God werkt altijd aan beide zijden, zoals we eerder hebben gezien bij Paulus en Ananias (Hand.9). Cornelius kreeg een engel op bezoek, en Petrus raakte in geestvervoering en zag een voorwerp als een groot laken dat op de aarde werd neergelaten. Voor Petrus was dat ook nodig want: ‘Het is een Jood niet geoorloofd zich bij een vreemdeling te voegen of naar hem toe te gaan’ (10:28). Maar door dit visioen werd Petrus duidelijk gemaakt dat wat God rein verklaarde, hij niet onrein mocht houden. Het was Petrus niet onmiddellijk duidelijk, hij dacht erover na (10:19), maar toen hij bij Cornelius was aangekomen was het hem duidelijk: ‘God heeft mij getoond geen enkel mens onheilig of onrein te noemen!’ (10:28; 11:9).

 

De ontmoeting – de verklaring (10:23-33)

Na de zeer hartelijke begroeting, Cornelius viel aan Petrus’ voeten en huldigde hem, ging Petrus met hem naar binnen waar een groot aantal mensen bijeen waren, bloedverwanten en vrienden.

Het eerste wat Petrus deed was aan hen allen duidelijk maken waarom hij, als Jood, wel naar Cornelius toe was gekomen omdat God hem dat duidelijk had gemaakt. Petrus vroeg dan ook onmiddellijk naar de reden van de uitnodiging om bij Cornelius te komen. De mannen die Cornelius had uitgezonden hadden Petrus al wel het een en ander verteld (10:22) maar de rest moest hij van Cornelius zelf vernemen. De diepere reden van Cornelius verzoek was dat hij Petrus had uitgenodigd omdat hem gezegd was dat deze ‘woorden tot u zal spreken waardoor u behouden zal worden’ (11:14). Hij was wel godsdienstig maar was niet wedergeboren. In Handelingen 19 lezen we ook over gelovigen die de Geest niet hadden ontvangen en niet in de naam van Jezus waren gedoopt, maar door handoplegging de Geest ontvingen (19:1-7), wat kwam door gebrek aan onderwijs. Cornelius en de andere aanwezigen stonden open voor wat Petrus hen zou zeggen: ‘Wij zijn nu allen aanwezig voor God om alles te horen wat u door de Heer is bevolen’ (10:33). Cornelius en de anderen zullen wel met grote aandacht geluisterd hebben wat Petrus nu ging vertellen. Hun harten waren (voor-) bereid om het Woord te ontvangen, net zoals Joden in de synagoge te Beréa, ook zij ontvingen het woord met alle bereidwilligheid (Hand.17:11).

 

De verkondiging van Gods Woord (10:34-43)

‘Als iemand spreekt, laat het zijn als uit sterkte die God verleent, opdat in alles God verheerlijkt wordt door Jezus Christus, aan Wie de heerlijkheid en de kracht is tot in alle eeuwigheid, Amen (1Petr.4:11). Ze waren aanwezig voor God, ze hoorden het Woord van God en Petrus sprak namens God en door de Geest van God. Het geloof is uit de prediking, en de prediking door het woord van Christus (Rom.10:17). Voor God zijn alle mensen gelijk, Hij heeft uit één bloed het hele mensengeslacht gemaakt’ (Hand.17:26), maar ook: er is geen rechtvaardige niet één allen hebben gezondigd (Rom.3:10vv.; 23).

Vanaf vers 36 legt Petrus uit dat het woord van vrede in de eerste plaats voor Israël was, aansluitend geeft hij een beknopt overzicht van de gebeurtenissen, beginnende met de doop van Johannes tot en met de opstanding van de Heer Jezus, waarvan de apostelen getuigen waren geweest (Hand.1:21). Na zijn kruisiging is de Heer Jezus op de derde dag opgewekt en aan velen verschenen, Kefas, de twaalf, aan vijfhonderd broeders, aan Jakobus en alle apostelen, maar niet aan het hele volk! (vs.41). Aan ongelovigen is de Heer Jezus niet verschenen! En, gaat Petrus verder, ‘en Hij heeft ons bevolen aan het volk te prediken en te betuigen dat Deze het is die door God is aangesteld als Rechter van levenden en doden. Van Hem getuigen de profeten dat ieder die in Hem gelooft, vergeving van zonden ontvangt door zijn naam’ (vs.42-43). De Geest werkte door het Woord en het gevolg was dat de heilige Geest op hen viel, op allen die het woord hoorden, evenals ook op ons in het begin’ betuigde Petrus (Hand.11:15). De Geest kwam zoals in het begin (Hand.2) en niet zoals bij de Samaritanen die de Geest ontvingen door handoplegging. De deur naar de volken was hiermee geopend; dat was duidelijk voor de aanwezige gelovigen die met Petrus waren meegereisd en ook voor de aanwezigen die in Jeruzalem aanwezig waren toen Petrus verslag uitbracht. Onmiddellijk werden ze gedoopt. Ze werden niet behouden omdat ze gedoopt werden, maar ze werden gedoopt omdat ze blijk gaven gelovig te zijn geworden en gehoorzaam wilden zijn aan het bevel van Petrus om zich te laten dopen. Dat is de normale gang van zaken: Horen, geloven, ontvangen van Gods Geest en dan gedoopt worden. Je hoeft geen jaren te wachten om gedoopt te worden, of een cursus te volgen, het is een opdracht waaraan je dient te gehoorzamen! Van Cornelius wordt na deze gebeurtenis niets meer gehoord; zijn naam wordt in het Nieuwe Testament niet meer vermeld.

 

Petrus’ verslag in Jeruzalem

Petrus keerde niet terug naar Joppe maar ging op naar Jeruzalem om verslag uit brengen want twee zaken moesten opgehelderd worden want men had daar gehoord dat ook de volken het woord van God hadden aangenomen, en dat Petrus was binnengegaan bij onbesneden mannen en men had gegeten (11:1-3; zie: Gal.2:12). Petrus begon in goede orde het hoe en het waarom uit te leggen. Petrus beriep zich op drie getuigen: (1) het visioen dat hij had ontvangen (vs.5-11), (2) het getuigenis van de Geest (vs.12-15), en (3) het Woord van God (vs.16-17). Petrus beëindigd zijn verslag met een vraag: ‘Als dan God dezelfde gave aan hen heeft gegeven als ook aan ons, toen wij tot geloof in de Heer Jezus kwamen, wie was ik dat ik God kon weren? Toen zij nu dit hoorden, hielden zij zich stil, en zij verheerlijkten God en zeiden: Dus ook aan de volken heeft God de bekering tot het leven gegeven’ (11:17-18). Wij moeten bedenken dat het voor een Jood niet zo eenvoudig was om te begrijpen dat het heil van God de grenzen van Israël en het Jodendom doorbrak opdat ook de volkeren het evangelie hoorden. Had de Heer Jezus niet gezegd: ‘Ik ben alleen gezonden tot de verloren schapen van het huis Israëls?’ (Mat.15:24). Nu wordt God akker de wereld (Mat.13:38), een nieuw tijdperk breekt aan, die van de genade! Het gebod van de Heer Jezus aan de discipelen gegeven, om het evangelie te brengen aan alle volken had met de doop van Cornelius een aanvang genomen. Daarmee was het probleem, Jood versus heiden, niet overal en voor altijd opgelost, we vinden daarvan elders in de Schrift nog de bewijzen. (Hand.4:26-15:2; Rom.14:1-6). Vanaf nu zou Petrus meer op de achtergrond geraken in het boek Handelingen en Paulus zou zijn plaats innemen om het evangelie aan de volken brengen.

 

Betekenis van de bekering van Cornelius

In het evangelie naar Johannes geeft de Heer Jezus al een heenwijzing naar de tijd dat Jood en heiden tot één kudde zullen behoren onder één Herder (10:16). Dat was al een verwijzing naar de Gemeente die Hij eerder als iets toekomstigs had aangekondigd: ‘Ik zal mijn gemeente bouwen’ (Mat.16:18). Het volk Israël had haar doel gemist: ‘Maar door hun overtreding is de behoudenis tot de volken gekomen’ (Rom.11:11). Met die gedachte stemt het verdere getuigenis van het boek Handelingen en de rest van het Nieuwe Testament in (Hand.15:13-18; 28:26-28). Na ongeveer tien jaar, met de doop van Cornelius, komt de overgangsperiode van het Jodendom naar de Gemeente tot een einde. Gelovigen uit de Joden, Samaritanen en de heidenen hebben allen de Geest van God ontvangen en zijn één gemaakt in het Lichaam van Christus de Gemeente. ‘We zijn allen door één Geest tot één lichaam gedoopt, hetzij Joden, hetzij Grieken’ (1Kor.12:13). Het verder onderwijs hierover vinden we in de Schrift, in het onderwijs van de apostel Paulus. Vanaf nu vinden we drie groepen van mensen: Joden, Grieken en de gemeente van God (1Kor.10:32).

 ____________________________________________________________

‘Open deuren’

Handelingen 16

 

Nieuwe helpers (16:1-5)

Het is jammer dat christenen die het in de leer met elkaar eens zijn, in de praktijk verschillende wegen gaan. Dat gaat ten koste van het getuigenis zoals de Heer Jezus het had bedoeld “opdat zij alleen een zouden zijn, opdat daardoor de wereld zou geloven dat U Mij hebt gezonden!” (Joh.17:21) Eerder had de Here Jezus gezegd: “Hieraan zullen allen weten dat u mijn discipelen bent, als u de liefde onder elkaar hebt.” (Joh.13:35). We mogen wel verschillend van denken zijn, of andere inzichten hebben, maar dat hoeft geen reden te zijn verschillende wegen te gaan en daardoor de eenheid van de Geest te verbreken. We moeten als gelovigen leren ‘het hartelijk met elkaar oneens te zijn’. Heeft de kerkvader Augustinus niet gezegd: ‘In de noodzakelijke dingen eenheid, in de twijfelachtige vrijheid, en in alles de liefde’. Dat is geen gemakkelijke weg die moet worden behandeld maar wel de beste en zegenrijkste! Daarvoor is vereist verdraagzaamheid en nederigheid, door de ander hoger te achten dan jezelf (Fil.2:3), en jouw visie ter discussie te durven stellen. “Er is verscheidenheid van bedieningen, maar dezelfde Heer” (1 Kor.12:5). Het is gelukkig allemaal weer goed gekomen, Paulus noemt Markus en zegt over hem “dat hij van veel nut voor de dienst was.”(2 Tim.4:11). Markus heeft later het evangelie dat naar hem vernoemd is geschreven.

Nu was het nodig om nieuwe mensen te kiezen die Paulus zouden vergezellen om zijn reis die hem naar Europa zouden leiden. Hij kiest Silas en Timotheüs. Silas was een sleutelfiguur geweest tijdens de ‘synode’ in Jeruzalem (15:22) en was een profeet (15:32). Hij had samen met Paulus gediend in het werk van de Heer in Antiochië, ze waren geen vreemden voor elkaar. Timotheüs die de plaats van Johannes Markus innam, was een jongere die behouden werd toen Paulus Lystra bezocht op zijn eerste zendingsreis (14:6-22). Timotheus was getuige van Paulus lijden in Lystra (2 Tim.3:10-11) en achtte zichzelf waardig voor een dienst voor de Heer.  Timotheüs was dierbaar voor Paulus hart; hij noemde hem “mijn echt kind in het geloof” (1 Tim.1:2). Als oudere volwassen gelovigen, geen jongere gelovigen ‘adopteren’, wie zal dan de rijen vullen als God de ‘veteranen’ naar huis roept? (zie: 2 Tim.2:1-2 voor Paulus zijn instructies met betrekking tot dit probleem). Timotheüs was grootgebracht door een godvruchtige moeder en grootmoeder (2 Tim.1:5); 3:15). De profeten in de kerk, die een geestelijke visie hadden; voorzegden grote dingen over deze jonge man (1 Tim.1:18; 4:14). De gelovigen in Filippi bevestigden later hoe getrouw Timotheüs met Paulus hadden gediend in de gemeente (Fil.2:19-23). Timotheüs besnijdenis had niets te doen met de behoudenis (Gal.2:1-4). Dit was geen daad van ongehoorzaamheid ten opzichte van de raad van de apostelen (Hd.15:1vv.). Het werd gedaan om geen struikelblok voor de Joden te zijn (1 Kor.9:20). Omdat Timotheüs een zoon van een Griekse vader en een joodse moeder was, was hij niet besneden; maar als kind van God, wilde hij alles doen om voor de Joden geen oorzaak tot struikelen te zijn.

En dan in Troas komt er een derde persoon bij die Paulus zou begeleiden, nl. Lukas de schrijver van het Evangelie en het boek Handelingen. Tot die conclusie geven de ‘wij-teksten’ aanleiding. (vgl. 16:8-17; 20:5-15 en 27:1-28:16).

 

Een nieuwe visie een nieuwe weg (16:6-12)

Nadat Paulus de gemeenten bezocht had die hij gesticht had tijdens zijn eerste reis probeerde hij nieuwe gebieden te bezoeken om het evangelie te verkondigen. Ze probeerde het eerst in Frygië en (zuid?) Galatië, (het huidig Anatolië), maar werden “door de Heilige Geest verhinderd het woord in Asia te spreken” (16:6). Daarna wendden ze zich naar de meer noord-oostelijke richting, Mysië en Bithynië, maar “de Geest van Jezus liet het hun niet toe” (16:7). We worden niet ingelicht waarom het niet mogelijk was het evangelie daar te verkondigen, maar de deur werd gesloten. Later is ook daar het evangelie gebracht (Hand.18:19-19:41; 1 Petr.1:1). Een geluk voor ons hier in Europa; hoe zou het afgelopen zijn als het Evangelie eerst in Azië gebracht zou zijn? God greep in, en ’s nachts krijgt Paulus een gezicht waaruit zij opmaakten dat God hen had geroepen om terstond naar Macedonië te reizen om hun het evangelie te verkondigen. “Kom over naar Macedonië en help ons”, de kreet kwam uit het tegenwoordige Griekenland, een land trots op zijn filosofen, maar die hadden blijkbaar geen antwoord meer. Help ons!

 

In Europa! (16:11-40)

Filippi was een Romeinse kolonie, vernoemd naar koning Philip van Macedonië, die dat gebied had veroverd in de vierde eeuw voor Christus. Romeinse kolonies waren eigenlijke kleine “Rome’s” die dezelfde wetten en gewoonten hadden. Er zullen niet veel Joden  geweest zijn omdat er geen synagoge was, daarvoor waren tenminste tien personen nodig. In zijn dienst te Filippi ontmoet Paulus drie verschillende soorten zondaars; een vrouw die open stond voor het evangelie, een vrouw die een waarzeggende geest had en tenslotte de gevangenbewaarder.

 A.   God werkt

Een vrouw met een open hart: God opent Lydia’s hart (16:13-15)

God had de deur voor Europa geopend, en nu opent hij het hart van een vrouw. Paulus had in het gezicht een man gezien (16:9), maar hij ontmoet een vrouw! Dat gegeven was voor Paulus echter geen aanleiding om niet het evangelie te verkondigen.

 B.    Tegenstand door een engel des lichts (16:16-18)

Een slavin met een bezeten hart.

Paulus en zijn gezelschap woonden in Lydia’s huis en gingen met haar naar de gebedsplaats. Satan is altijd dichtbij om het werk van God te keren, en in dit geval gebruikt hij een slavin die een waarzeggende geest had. Het lijkt erop dat de woorden die ze sprak vriendelijk waren, alsof ze achter de verkondiging van het evangelie stond. Satan kwam als een engel van het licht en gebruikt vlijerij (2 Kor.11:13-15); maar God hoeft niet de hulp van satan in de verkondiging van het evangelie. Dit getuigenis was een verhindering in plaats van een hulp. In het vervolg van dit hoofdstuk zien we hoe satan veranderde van een slang in een brullende leeuw, waardoor de apostelen in de gevangenis belandden.

Tegenstand door een brullende leeuw (16:19-24)

De menigte staat op.

God werkt en heeft het laatste woord! (16:16-40)

God opent de gevangenisdeuren: Een man met een hard hart.

Je hebt niet veel verbeelding nodig om te zien dat de gevangenbewaarder een ongevoelig persoon was, die geen sympathie had voor de gevangenen of openstond voor het evangelie. Zelf toen Paulus en Silas vernederd waren en geslagen, voegde hij aan hun lijden toe door hen in de binnenste gevangenis te zetten en hun voeten in het blok. Daarna ging hij heen en ging slapen.

_____________________________________________________________

De vergeten zaligspreking

 

Handelingen 20

(2 Korinthiërs 8 en 9)

 

Inleiding

Is het niet hoogmoedig van de apostel Paulus om die zogenaamde ‘vergeten’ zaligspreking van Handelingen 20:35 ‘Het is zaliger te geven dan te ontvangen’ op zichzelf toe te passen? Deze woorden van de Heer Jezus staan niet vermeld in de evangeliën, maar dat zijn meer dingen niet (Johannes 21:25). In de Evangeliën staan meerdere zaligsprekingen vermeld en in het boek Openbaring komen we er een zevental tegen, maar deze is wat ‘verstopt’ in het boek Handelingen en wordt daarom wel eens de ‘vergeten zaligspreking’ genoemd. (Mattheüs 5:3-12; Openbaring 1:7; 14:13; 16:15; 19:9; 20:6; 22:7, 14)

Nogmaals was het hoogmoedig van Paulus om deze woorden te gebruiken? Ik geloof van niet. In zijn verantwoording tot de oudsten van de gemeente te Efeze krijgen we een goed beeld hoeveel Paulus gegeven had. Als hij terugblikt (Handelingen 20:18-28) spreekt hij hoe hij van de eerste dag aan, dat hij in Asia voet aan wal zette, al die tijd onder hen verkeerd had, dienende de Here met alle ootmoed, onder tranen en beproevingen, die hem overkwamen door de aanslagen der Joden; hoe hij niets nagelaten had van hetgeen nuttig was om hen te verkondigen en te leren in het openbaar en binnenshuis, Joden en Grieken betuigende zich te bekeren tot God en te geloven in onze Here Jezus. Ja, de apostel had met tranen gezaaid’, hij had zich helemaal gegeven gedurende de drie jaar dat hij bij hen verkeerd had (Handeling 20:31). Verderop in dit hoofdstuk verwijst Paulus nogmaals naar zijn inzet en belangeloosheid met de woorden: ‘Ik heb niemands zilver of goud of kleding begeerd; zelf weet gij, dat deze handen in mijn behoeften en in die van hen, die bij mij waren, hebben voorzien. Ik heb u in alles getoond, dat men door zo te arbeiden zich de zwakken moet aantrekken’ (Handelingen 20:35) om dan te vervolgen met de woorden: ‘en zich de woorden van de Here Jezus herinneren, die zelf gezegd heeft: Het is zaliger te geven dan te ontvangen.’ Paulus kende de zegen die verbonden is met het geven uit eigen ervaring.

 

De zegen van het geven

Omdat Paulus zich eerst gegeven had aan de gemeenten en ook de zegen had ervaren die daarmee gepaard ging, is het niet verwonderlijk dat hij de gelovigen dan ook aanspoort hem daarin te volgen. We zien dat gebeuren als hij zijn tweede brief aan de gelovigen in Korinthe schrijft. Maar liefst twee hoofdstukken weidt hij aan dat onderwerp, hoofdstuk 8 en 9 en komt met verrassende conclusies.

De gemeenten in Macedonië verkeerden maatschappelijk gezien in erg moeilijke omstandigheden. Naast de beproeving van verdrukking, verkeerden ze in diepe armoede (2 Korinthiërs 8:1-2). Die armoede was misschien wel het gevolg van hun positie als christenen in een heidense wereld. Maar hun diepe armoede was geen verontschuldiging om niet bij te dragen aan de dienst onder de armen onder de gelovigen die in Jeruzalem waren (Romeinen 15:26). Hoe gemakkelijk was het voor hen geweest om dit als verontschuldiging aan te voeren! Maar volgens de apostel Paulus ‘deden zij, dat getuig ik, wat zij konden, ja meer dan dat’.

Ooit meegemaakt dat gelovigen smeken om mee te mogen doen aan een kollekte voor een of ander doel? Volgens 2 Korinthiërs 8:3-4 waren de gelovigen in Macedonië zo betrokken bij het werk van de Heer dat zij ‘met alle aandrang, uit eigen beweging van ons de gunst vroegen, deel te mogen nemen aan deze dienst aan de heiligen’. Een voorbeeld voor gelovigen van alle tijden; hoe is het met onze betrokkenheid en enthousiasme? Ze hadden ook kunnen zeggen Jeruzalem is ver van onze deur dus daar geven wij niet aan, maar ze voelden zich moreel verplicht om hen te helpen. Romeinen 14:26-27 vertelt ons waarom: ‘Want Macedonië en Achaje hebben goedgevonden een handreiking te doen aan de armen onder de heiligen te Jeruzalem. Zij hebben het immers goedgevonden, maar zijn het ook jegens hen verplicht, want indien de heidenen aan hun geestelijke goederen deel hebben gekregen, behoren zij ook met hun stoffelijke goederen hen te dienen’.

Enkele toepasselijke teksten:

Christus ons voorbeeld

‘Gij kent immers de genade van onze Here Jezus [Christus], dat Hij om uwentwil arm is geworden’ (2Kor.8:5-9)

Vrijwillig geven 

‘Want als de bereidvaardigheid aanwezig is, is zij welkom naar hetgeen zij heeft, niet naar hetgeen zij niet heeft’ (2Ko8:10-12)

Geven bewerkt gelijkheid

‘Maar uit het oogpunt van billijkheid kome uw overvloed voor het ogenblik hun gebrek ten goede’ (2Ko8:13-15)

Geven is aanstekelijk

‘En uw ijver heeft de meesten (tot navolging) geprikkeld.’ (2Ko9:1-5)

Geven brengt op

‘Wie karig zaait, zal ook karig oogsten, en wie mildelijk zaait, zal ook mildelijk oogsten.’ (2Ko9:6-11)

Geven lenigt noden 

‘Want het dienstbetoon met deze ondersteuning draagt niet alleen bij tot de behoeften der heiligen’ (2Ko9:12)

Geven verheerlijkt God 

‘Want door dit duidelijk blijk van hulpbetoon prijzen zij God’ (2Ko9:13)

Geven brengt eenheid

‘Terwijl zij ook in hun gebed het verlangen naar u uitspreken om de buitengewone genade Gods, die op u rust’ (2Ko9:14-15)

_____________________________________________________________

 

Paulus’ reis naar Rome

Handelingen 27:1 – 28:10

 

De schipbreuk

 

Nooit hebben zo velen (276) aan zo weinigen (Paulus) zoveel

te danken gehad’ (Churchill)

 

Voorwoord

De vraag die bij ons op zou kunnen komen is, wat de reden van de Heilige Geest geweest is om ons een zo nauwkeurig van de reis van Paulus te verstrekken? Ten eerste krijgen we door dit verslag een beeld van gang van zaken in het Romeinse rijk voor wat de scheepvaart, maar ook zien we met wat nauwkeurigheid de schrijver Lukas de geografische gegevens vermeld.

Dit getuigd van de betrouwbaarheid van de Bijbel. Ook wij maken een reis, dan wel geen echte scheepsreis, maar een levensreis. We kunnen uit de hoofdstukken 27-28 (1) de aanwezigheid van God opmerken waar we ook gaan, zelfs op de moeilijkste momenten (27:1-28:31. (2) Waar we de hulp van andere gelovigen kunnen ervaren (27:1-3; 28:2, 7-10, 14-15). (3) Dat we kunnen vertrouwen op de beloften van God; wat Hij beloofd doet Hij! (27:22-25). En (4) Herinner je het doel van God (28:8-9, 17-31) en richt je aandacht op het uiteindelijke doel en bestemming.

 

Inleiding

Het verlangen van de apostel Paulus om ooit eens naar Rome te gaan kwam na lange tijd in vervulling, wellicht op een andere manier als hij had bedoeld, maar toch! Vele keren was hij verhinderd geweest en sinds vele jaren had hij dat grote verlangen met zich meegedragen (Rom.15:22-23). Hij had ervoor gebeden en zijn verlangen bekend gemaakt: ‘Terwijl ik bid of ik wellicht eens door de wil van God het voorrecht mocht hebben tot u te komen’ (Rom.1:10). Na zijn rondreis in Macedonië en Achaje en Jeruzalem, waar hij dan gearresteerd zou worden, zei de apostel: ‘Nadat ik daar ben geweest, moet ik ook Rome zien’ (Hand.19:21). En zo gebeurde het ook en werd hij in zijn verlangen en voornemen bevestigd toen Paulus na zijn verhoor door de Joodse raad de Heer bij hem stonden zei: ‘Heb goede moed, want zoals je in Jeruzalem van Mij hebt getuigd, zo moet je ook in Rome getuigen’ (Hand.23:11). Na het verhoor van de Joodse raad werd Paulus naar Felix, de stadhouder gezonden die hem op zijn beurt naar Caeserea liet brengen (Hand.23:33). De Joden lieten Paulus niet met rust en klaagden hem aan bij de stadhouder die hem meerdere keren ondervroeg (Hand.24::24-27). Deze periode duurde twee jaar en in die tijd werd Felix opgevolgd door Porcius Festus, die op zijn beurt Paulus ondervroeg. Dat was het moment dat de apostel Paulus zich op de keizer beriep. ‘Op de keizer beroep ik mij. Toen antwoordde Festus: ‘Op de keizer hebt u zich beroepen, naar de keizer zult u gaan’ (Hd.25:12). Later, na het zoveelste verhoor, dit keer door koning Agrippa, was de tijd dan gekomen dat Paulus scheep zou gaan naar Rome. Agrippa sprak met Festus en kwamen tot de conclusie dat Paulus niets had gedaan wat dood of gevangenschap waard was. En Agrippa zei tot Festus: ‘Deze man had kunnen worden vrijgelaten als hij zich niet op de keizer had beroepen’ (Hand.26:32).

 

De Schone Havens

‘Toen nu was besloten dat wij – Lukas de schrijver van het boek Handelingen, Aristarchus een Macedoniër en Paulus – naar Italië zouden afvaren, leverde men Paulus en enige andere gevangenen over aan de hoofdman Julius’ (Hand.27:1). Paulus was bekend met de scheepvaart want hij getuigde daarvan tot de gelovigen in Korinthe: ‘Driemaal heb ik schipbreuk geleden, een nacht en dag heb ik in volle zee doorgebracht’ (2Kor.11:25), en dit zou zijn vierde schipbreuk worden, maar dat wist Paulus op dat moment nog niet. De hoofdman Julius wat behandelde Paulus vriendelijk wat bleek toen, bij aankomst in Sidon, hij Paulus toestond naar zijn vrienden te gaan (Hand.27:3). De vermaning waarmee Paulus eerder de discipelen had vermaand, bleek ook hier maar al te waar, namelijk dat wij ‘door vele verdrukkingen heen het koninkrijk Gods zullen beërven’ (Hand.14:22). Begon de reis naar Rome voorspoedig, later veranderde dat en eindigde tenslotte met een schipbreuk, maar laten we niet op de zaken vooruitlopen. We kunnen in de Bijbel drie soorten stormen ontdekken waarin een gelovige terecht kan komen. Stormen zijn een metafoor van moeilijke tijden, zoals we dat zeggen in de gezegde: ‘De stormen van het leven’ of een ook wel een ‘levenstorm’. Ten eerste is er een storm waarin we kunnen verzeild raken door eigen schuld, zoals Jona die een eigen weg koos en in een storm terecht kwam. Ten tweede een storm waarin de Heer Jezus ons in laat gaan, we zouden dat beproevingen van ons geloof kunnen noemen. Een voorbeeld daarvan vinden we in Markus 4:35-41. En dat ten derde deze storm, waarin Paulus terecht kwam omdat hij als gevangene aan boord was en ook de gevolgen moest dragen zoals ook de anderen. Een voorbeeld daarvan vinden we in Jozua en Kaleb, die vanwege het ongeloof van de tien verspieders ook de veertig jaar in de woestijn moesten doorbrengen, terwijl ze daar zelf geen schuld aan hadden. De reis begon geleidelijk aan moeilijkheden te ondervinden; de wind was tegen (Hand.27:4, 7, 8). In Myra, de stad waar (Sint) Nicolaas bisschop zou zijn geweest in de vierde eeuw, stapten ze over op een ander schip en in Kreta kwamen ze bij een plaats, Schone Havens geheten, waar de stad Laséa (Kaloi Limenes) dichtbij lag.

 

Paulus’ raad

Al met al was er al redelijk veel tijd verlopen en omdat het vasten voorafgaand aan de Grote Verzoendag al voorbij was, het zal dan ongeveer oktober zijn geweest was een verdergaan gevaarlijk geworden. Of Paulus de hoofdman waarschuwde uit eerder opgedane ervaringen, of dat hij een goddelijke aanwijzing had ontvangen, is niet bekend maar hij vond het nodig de hoofdman te waarschuwen en zei tot hen: ‘Mannen, ik zie dat de vaart zal plaatsvinden met ongemak en grote schade, niet allen van de lading en van het schip, maar van ons leven’ (Hand.27:10). Maar de wijsheid van Paulus was niet in tel! Hij leek veel op die arme, wijze man, waarover Salomo heeft geschreven, en die de stad had kunnen redden, maar niemand luisterde naar hem (Pred.6:15). Nee, ‘de hoofdman echter had meer vertrouwen in de stuurman en de schipper dan in Paulus’ (vs.11), dus vertrok met in de hoop in Fenix te overwinteren, maar het liep totaal anders dan gedacht! Een plotselinge stormwind kwam uit het niets opzetten en overviel hen. Is dat ook niet zo in het gewone leven? Alles gaat goed en plots komt er een onverwachte ‘storm’ die ons leventje op z’n kop zet! Stormen in het leven komen meestal onverwacht en ongewenst en zo plots als ze komen verdwijnen ze vaak ook weer. Wat moet je doen tijdens een storm in je leven? Laat maar los en laat je maar drijven en gooi alles wat je hindert als het ware maar overboord! God zorgt voor je; laat los en u zult losgelaten worden! De storm waarin het schip zat waar Paulus en zijn twee vrienden aan boord zaten duur lang zeventien dagen en toen men alle hoop op redding had opgegeven trad Paulus op.

 

Paulus’ optreden

Hij herinnerde de bemanning eraan dat hij hen voordien gewaarschuwd met de woorden: ‘Mannen, men had naar mij moeten luisteren en niet van Kreta wegvaren’ (v.21). Maar hij vervolgt met de mededeling dat hij bezoek had gehad van een engel met een bericht van hoop en een goede afloop. ‘Vannacht stond bij mij een engel van de God van Wie ik ben, die ik ook dien, en hij zei: ’Wees niet bang Paulus, u moet voor de keizer verschijnen; en zie, God heeft allen geschonken die met u varen’ (v.24). We zien dat Paulus een prominente en leidende rol speelde toen de storm haar hoogtepunt bereikte. Vlak voor de kust, van wat later Malta bleek te zijn, en de zeelieden van het schip trachten te vluchten, zei Paulus tot de hoofdman en de soldaten: ‘Als zij niet op het schip blijven, kunt u niet worden behouden’. En tegen dat het dag zou worden, spoorde Paulus alles aan voedsel te nemen en zei: ‘Het is vandaag de vertiende dag dat u blijft afwachten zonder te eten en zonder iets te nuttigen. Daarom spoor ik u aan voedsel te nemen, want dit dient tot uw behoudenis; want van niemand van u zal een haar van zijn hoofd verloren gaan’ (vs.33-34) dit gezegd hebbende dankte hij God in bijzijn van allen. Tenslotte strandde het schip, brak in tweeën, de bemanning, gevangenen en passagiers sprongen overboord en bereikte al zwemmende en drijvende vast land; het eiland Malta. ‘En zo gebeurde het dat allen behouden aan land kwamen’ (vs.44).

 

Paulus’ verblijf op Malta

De drenkelingen werden met buitengewone menslievendheid ontvangen en verzorgt door de inwoners van Malta. Hier werden de tekenen van een apostel van Jezus, onmiddellijk na aankomst, geopenbaard (2Kor.12:12; Hand.5:12). Bij het verzamelen van hout voor een vuur werd Paulus door een slang gebeten, maar er gebeurde niets (Mark.16:18; Luk.10:19). Het spreekt vanzelf, hoewel het niet in de tekst vermeld staat, dat de apostel in de maanden die volgden aan deze barbaren (niet-Grieken die ook de Griekse taal niet machtig waren), het evangelie heeft verkondigd. En bij het verkondigen van het evangelie zien we dat God, ter ondersteuning daarvan, ‘meegetuigde zowel door tekenen als wonderen en allerlei krachten en uitdelingen van de Heilige Geest naar zijn wil’ (Heb.2:4). Paulus was ‘geboeid’ maar het Woord van God niet (2Tim.2:9). Wat Paulus had geschreven aan Timotheüs maakte hijzelf waar: ‘predik het woord, weest paraat, gelegen en ongelegen’ (2Tim.4:2). ‘De tekenen van de apostel werden onder de bevolking van Malta verricht, door tekenen, wonderen en krachten’ (2Kor.12:12; Rom.15:18-19), beginnen met de genezing van de vader van een zekere Publius, de voornaamste van het eiland. Door gebed en onder oplegging van de handen van de apostel (Hand.5:12) werd deze weer gezond. Dat bleef niet zonder te zijn opgemerkt en het gevolg was dat ook de overigen op het eiland die ziekten hadden naar hem toe kwamen en genezen werden (vs.9). Paulus verblijft zo’n drie maanden op Malta. Sporen van z’n verblijf zijn vandaag nog terug te vinden in St. Paul’s Bay waar u zelfs een standbeeld van Paulus ziet en de Paulusgrot in Rabat. Daarnaast vindt u overal op het eiland, in de diverse Pauluskappellen fresco’s die herinneren aan zijn verblijf op Malta. De spreuk ‘Wie goed doet, goed ontmoet’ ging in vervulling, want bij het vertrek voorzagen de eilandbewoners hen van wat ze nodig hadden.

_____________________________________________________________