Kolosse was een van de drie steden (Hiërapolis en Laodicea zijn de andere twee) die ongeveer 150 kilometer ten oosten van Efeze lagen. Het was een rijke streek zowel wat betreft in mineralen als in handel, met een grote bevolking, zowel joden als heidenen. Deze drie steden lagen in elkaars nabijheid.
De Gemeente
Paulus heeft Kolosse nooit bezocht (zie: 2:1). Gedurende zijn driejarig verblijf in Efeze: ‘hoorde heel Asia het Woord van God’ (Hand.19:10,26). Een van Paulus’ bekeerlingen was een man genaamd Epafras, die in Kolosse woonde. Epafras had de boodschap mee naar huis genomen, en door zijn getuigenis is de Gemeente in Kolosse ontstaan (1:4-7; 4:12-13). Het is waarschijnlijk dat de samenkomsten gehouden werden in het huis van Filemon, want die woonde ook in Kolosse (Kol.4:9 en Filemon).
De crisis
Paulus was een gevangene in Rome. Epafras had hem bezocht en vertelde hem dat er een nieuwe leer de Gemeente was binnengekomen die veel verwarring had veroorzaakt. Deze ketterij wordt algemeen ‘gnosticisme’ genoemd, van het Griekse woord ‘gnosis’ dat ‘weten’ betekend. Het weten bestond daarin dat men beweerde dat men een superieure kennis bezat met betrekking tot geestelijke zaken. Deze leer was een mix van christelijke waarheden, joodse wetten, Griekse filosofie en oosterse mysticisme.
En van de dingen die geleerd werden was dat alle materie zondig was, inclusief het lichaam; en om die reden kon God niet in contact komen met materie. Hoe, dan, was de wereld ontstaan? Bij een aantal van ‘uitstralingen’ zei men. En omdat Christus een menselijk lichaam had, was Hij slechts één van de uitstralingen en niet echt de Zoon van God. Deze gnostici kenden een reeks van ‘uitstralingen’, (ook de engelen) tussen de mensen en God en daarom loochenden ze de voorrang van Christus.
Hun systeem bestond daarin dat ingewijden een speciale diepere kennen hadden van geestelijke zaken, waarover anderen niet beschikten. De gnostici hielden ervan om het woord ‘volheid’ te gebruiken en daarom vind je dat Paulus het een aantal keren in deze brief gebruikt. Het was een leer dat vereiste dat men bepaalde regels volgde (2:16) en strikte onderwerping van het lichaam (ascetisme, 2:18-23). ‘Raak niet, smaak niet, en roer niet aan’ (2:21). Ze leerden dat sommige dagen heilig waren en bepaald voedsel zondig. Het gnostische systeem had een schijn van geestelijkheid maar had geen echte geestelijke waarde (2:21-23).
De briefwisseling
Het schijnt dat Paulus, Onesimus en Epafroditus samen met Tychicus met de brieven aan de Gemeenten te Efeze en Kolosse had teruggezonden (Ef.6:21-22), en naar zijn vriend Filemon. Sommigen denken dat de brief aan Laodicéa (Kol.4:16) onze brief aan de Efeziërs is.
De brief aan Kolosse benadrukt de voorrang van Christus. Als je het leest zal je regelmatig de woorden ‘alle’, ‘volheid’ en ‘in Hem, Christus’ tegenkomen (1:9-11, 16-20, 28; 2:2-3, 9-10, 13,19; 3:8, 11, 14, 16-17, 20,22; 4:9,12). Pauls’ thema is ‘Christus is alles en in allen’ (3:11) en dat ‘wij in Hem voleindigt zijn’ (2:10). Omdat gelovigen in de volheid van Christus volmaakt zijn, is Christus alles wat ze nodig hebben! Wetticisme, filosofieën, het in acht nemen van heilige dagen, het onderwerpen van het vlees – verdwijnen allemaal wanneer Christus de eerste plaats inneemt. De brief aan Kolosse pleit voor christelijke geestelijke volwassenheid (zie het gebed in 1:9-12). Religieuze praktijken gedaan in het vlees mogen geestelijk lijken, maar zijn van geen betekenis voor het innerlijke leven van een persoon. Hoe gemakkelijk is het, zelfs voor een evangelisch christen om menselijke regels in te ruilen voor echte geestelijkheid.
