Lees nog eens de inleiding van de eerste brief aan de Korinthiërs voor de achtergrond en de stichting van de Gemeente daar.
Paulus schreef de eerste brief aan de Korinthiërs vanuit Efeze, waar hij drie jaar was geweest. Hij verzond deze brief door Timotheüs (1Kor.4:17), maar de problemen in de Gemeente bleven toenemen. Wellicht was Timotheüs aangeboren verlegenheid mede de oorzaak dat de gelovigen niet gehoorzaamden aan Paulus’ opdrachten. Hoe dan ook, Paulus zond Titus naar Korinthe om zeker te zijn dat ze de apostolische bevelen van Paulus zouden gehoorzamen (2Kor.7:13-15). De discussie vermeld in Handelingen 19:23-41 dwong Paulus om Efeze te verlaten. Paulus had de Korintiërs beloofd hen te bezoeken (1Kor.16:1-7), maar door allerlei oorzaken werd het steeds maar uitgesteld. Paulus had gehoopt Titus te Troas te ontmoeten (2Kor.2:12-13), maar dat mislukte. Wanneer je 2Kor.1-2 leest, voel je de last en moeite van Paulus, zowel fysiek als geestelijk. Ondertussen predikte Paulus in Troas en maakte zich op om naar Macedonië te gaan. Hij ontmoette tenslotte Silas, wellicht in Filippi (2Kor.7:5-6), en Titus bracht Paulus het goede nieuws dat de meerderheid in Korinthe achter hem stond en zijn opdrachten gehoorzaamden. Het was die blijdschap dat Paulus ertoe aanzette om de tweede brief aan de Korinthiërs te schrijven.
Doel
Paulus had meerdere doelen op het oog toen hij deze brief schreef:
(1) De Gemeente te bevelen de overtreder te oordelen (1Kor.5), en hen aan te moedigen hem te vergeven en aan te nemen (2Kor.2:6-11).
(2) Waarom hij zijn eerdere plannen had moeten wijzigen en hen niet had bezocht zoals beloofd (1Kor.16:3-7; 2Kor.1:15-22).
(3) Om hen van antwoord te dienen die aan zijn apostelschap twijfelden (2Kor.10-12).
(4) Om hen van antwoord te dienen die hem oordeelden met verkeerde motieven (2Kor.4:1-2).
(5) Om de Gemeente te bemoedigen deel te nemen aan de collecte voor de gelovigen in Jeruzalem (2Kor.8-9).
(6) Hen voor te bereiden op zijn toekomstig bezoek (2Kor.13).
Deze brief staat in contrast met de toon van de eerste brief aan de Korinthiërs, het is veel persoonlijker en laat duidelijk de diepe emoties van de toegewijde apostel zien. In de eerste brief aan de Korinthiërs krijgen we een kijkje in de ‘keuken’ van de Gemeente, in twee Korinthiërs zien we het ‘open hart’ van de apostel en krijgen we zicht op zijn ijver en bezorgdheid voor het werk van de Heer. In de eerste brief is Paulus de leraar die antwoord geeft op vragen en zaken rechtzet; in deze tweede brief is hij de liefhebbende herder, de dienstknecht van Christus, die zijn leven toewijdde opdat zijn geestelijke kinderen zullen ijveren in hun christelijke wandel.
Geen enkele andere brief in het Nieuwe Testament toont ons het ware karakter van de christelijke dienst als deze. Geen enkele andere brief zegt ons meer over vrijgevigheid, lijden en geestelijke overwinning.
