De boeken Samuël, Koningen en Kronieken vermelden de geschiedenis van de Joden vanaf de laatste richter Samuël en de aanstelling van de eerste koning Saul tot aan de ballingschap naar Babel. De boeken 1 en 2 Koningen waren geschreven vanuit het standpunt van de profeten, terwijl 1 en 2 Kronieken de Joodse geschiedenis vanuit het standpunt van de priesters vermelden. In de boeken van de Kronieken wordt de nadruk gelegd op de Levieten, de bouw van de tempel, Gods verbond zoals vermeld in Deuteronomium, en de heilige stad Jeruzalem. Je zou kunnen stellen dat 1 en 2 Koningen ons de politieke kant laten zien en 1 en 2 Kronieken de religieuze kant. 2 Kronieken vermeld maar liefst vijf ‘opwekkingen’ in de geschiedenis van Juda (hoofdstukken 15, 20, 23-24, 25 en 29-31).
De chronologie in 1 Kronieken 1-9 komt vóór 1 Samuël 1 en zijn de ‘levende schakels’ met het verleden. Het was voor de Joden belangrijk dat ze hun geschiedenis kenden en in staat waren hun plaats in het volk te kennen. Dit was speciaal voor de priesters en Levieten van belang die in de tabernakel en tempel dienst moesten doen.
De schrijver van 1 Kronieken begint met de vermelding van de dood van Saul (1 Kron.10). Het is interessant om op te merken wat hij weglaat uit zijn verslag: Davids lang conflict met Saul; de rivaliteit met Isboset (2 Sam.2-4); Davids zonde met Batseba; Davids familieproblemen met Amon en Absolom; Adonias poging de troon van Salomo te bezetten; de zonde van Salomo; en veel geschiedenissen van de koningen van Israël (het noordelijk koninkrijk). De vermelding richt zich op de koningen van Juda en legt de nadruk van Gods keuze voor David en zijn nakomelingen om vanuit Jeruzalem te regeren. Als je alleen 1 en 2 Kronieken zou bestuderen zul je nooit te weten komen dat David en Salomo ooit gezondigd hebben! Volgens de schrijver van 2 Kronieken, was het niet Salomo zijn zonde die tot de verdeling van het rijk leidde, maar Jerobeam politieke wijze van handelen. Beide kanten zijn waar, maar het is interessant op te merken dat, vanuit het priesterlijk standpunt, David en Salomo werden geïdealiseerd. Per slot van rekening zorgde David voor de kosten van de tempelbouw, de liederen, muzikale instrumenten, de orde voor de Levieten, maar Salomo bouwde de tempel.
Het boek laat ons zien dat God het volk zegent wanneer het Hem gehoorzaamt en het tuchtigt wanneer ze ongehoorzaam zijn. God is trouw aan zijn verbond zelfs als zijn volk ontrouw is. Wanneer Gods lankmoedigheid stopt, staat Hij toe dat het volk Juda naar Babel wordt gebracht, en laat het toe dat de vijand de tempel en de stad Jeruzalem vernietigd. Twee Kronieken eindigt met beschrijving van het decreet van Cyrus om de Joden toe te stemmen naar hun land terug te keren, en loopt dus parallel met boek Ezra. De schrijver ziet het verband met de geschiedenis van het volk, omdat God hen leidt en zijn doel bereikt, ondanks hun zonden.
