‘Vrijgemaakt van de zonde bent u slaven van de gerechtigheid geworden’ (Romeinen 6:19)
Voorwoord
Romeinen 6 leert ons dat de zonde niet langer heerst want: ‘Vrijgemaakt van de zonde bent u slaven van de gerechtigheid geworden’ (6:19). En toch bemerken we in ons leven als gelovige dat het niet zo gemakkelijk is om dat toe te passen, want de zonde woont nog in ons (Rom.7:17, 20). Om te weten hoe we tot Gods eer kunnen leven moeten we weten hoe wij onze oude natuur (het vlees, het lichaam van de zonde) kunnen overwinnen. Romeinen 6 van de brief geeft ons daarop het volgende antwoord: We zullen de overwinning kunnen behalen wanneer we ons realiseren dat onze oude natuur met Christus gekruisigd is en dat Christus niet alleen voor ons is gestorven, maar ook dat wij met Hem gestorven zijn. Zo zegt Romeinen 6:4-6 – ‘Want als wij met Hem één geworden zijn in de gelijkheid van zijn dood, (we zijn immers door de doop met Hem begraven) dan zullen wij het ook zijn in de gelijkheid van zijn opstanding; daar wij weten, dat onze oude mens met Hem gekruisigd is, opdat het lichaam van de zonde te niet gedaan zou zijn, opdat wij niet meer de zonde dienen en in nieuwheid van leven zouden (kunnen) wandelen’. Toen Christus stierf, stierven wij met Hem; toen Hij opstond, stonden ook wij op in nieuwheid van leven. Dat is onze nieuwe positie in Christus, zoals dat geïllustreerd wordt in de persoon van Lazarus.
Inleiding
In het elfde hoofdstuk van het Evangelie naar Johannes vinden we het zevende wonder vermeld. Hier zien we redding uitgebeeld als een opstanding uit de dood, het schenken van het leven aan de doden. Zesendertig keer spreekt Johannes over het leven. Lazarus is op zeven manieren een beeld van de redding van een verloren zondaar.
Lazarus was dood (11:14)
De mens is niet slechts ziek, maar hij van nature een zondaar en geestelijk dood (Ef.2:1-3; Kol.2:13). Iemand die fysiek dood is reageert niet op voedsel, pijn, vreugde of wat dan ook. Wanneer een mens geestelijk dood is reageert hij ook niet op geestelijk zaken. Daarom heeft hij geen interesse in de Bijbel, Gods Woord, gelovigen of het geloof of kerk, totdat de Heilige Geest in zijn hart werkzaam wordt (Vgl. 1Kor.2:14). God had Adam gewaarschuwd dat ongehoorzaamheid tot de dood zou leiden (Gen.2:15-17), een fysieke dood, maar ook een geestelijke dood. Openbaring 20:14 spreekt van de hel als de tweede dood, dat is de eeuwige dood. Om daarin verandering te brengen is niet een of ander medicijn, een andere moraal, opleiding of religie nodig; ze hebben een nieuw leven nodig die alleen verkregen kan worden door wedergeboorte en geloof in Jezus Christus.
Lazarus was in staat van ontbinding (11:39)
In de evangeliën lezen we van drie opwekkingen. De Heer Jezus wekte een twaalf jaar oud meisje op die gestorven was (Luk.8:49-56). Verder een jonge man die al enkele uren daarvoor gestorven was (Luk.7:11-17) en een oudere man (Lazarus) die al vier dagen in het graf gelegen had (Joh.11). Dat zijn typen van drie verschillende zondaars: (1) Kleine kinderen, zoals het meisje, zijn ook zondaars maar het verderf is nog niet zichtbaar. (2) Ook jongvolwassen zijn zondaars waarin de zonde zich begint te manifesteren. (3) Tenslotte de oudere mens waarin de zonde zichtbaar aanwezig is en haar werk in de loop van de jaren al heeft gedaan. Het punt is dat alle drie personen dood waren. De één kan niet meer dood zijn dan de ander. Het verschil ligt niet daarin maar dat de ene dode in een grotere staat van ontbinding is dan de ander. Een religieus iemand is niet meer of minder bedorven als een misdadiger, hij is ook dood.
Lazarus stond op kreeg nieuw leven (11:41-44)
De zusters van Lazarus konden niets anders doen dat met hem meeleven en wenen; alleen de Heer Jezus kon leven geven. Hoe deed de Heer Jezus dat? Door het gezag van zijn woord! Op die manier wekte alle drie de doden op, zoals eerder vermeld (zie: Joh.5:24; Ef.2:10-10). Waarom wekte de Heer Jezus Lazarus uit de doden op? Omdat Hij hem liefhad (11:5, 36) en omdat Hij daardoor God verheerlijkte (11:4). Dat is ook de wijze waarop Hij ons redde. We verdienden om te sterven en naar de hel te gaan, maar vanwege zijn grote liefde, redde Hij ons (Ef.1:3-14; 2:1-10).
Lazarus werd vrijgemaakt (11:44)
Lazarus was gebonden aan handen en voeten en on zichzelf niet bevrijden. De gelovige mag niet gebonden blijven door de ‘grafdoeken’ van zijn oude leven, maar hij dient te wandelen in nieuwheid van leven. Lees Kolossenzen 3:1-17 op wat voor een manier de gelovige zijn oude ‘grafdoeken’ uitdoet en de niet ‘doeken’ aandoet. Het is een mager getuigenis wanneer een gelovige niet wandelt in nieuwheid van leven!
Lazarus getuigde tot anderen (11:45)
In Johannes 11:45 en 12:9-11, 17 lezen dat Lazarus een opschudding teweegbracht in de buurt! Mensen zagen hem en kwamen tot geloof in Christus! Hij was in feite een lopend wonder, zoals elke gelovige behoort te zijn (Rom.6:4). De grote menigte dat bijeenkwam op Palmzondag kwam niet alleen voor Jezus, maar ook vanwege Lazarus. In Johannes 12:11 dat Lazarus de aanleiding was dat mensen tot geloof in Christus kwamen, zo zou ook elke gelovige oorzaak moeten dat anderen tot geloof in de Heer Jezus zouden komen.
Lazarus had gemeenschap met de Heer Jezus (12:1-2)
In hoofdstuk 12 zien we dat Lazarus met de Heer aan tafel zit en maaltijd met Hem hield. Dat is de plaats die elke gelovige behoort in te nemen: ‘leven gemaakt… ‘opgewekt… en gezeten in de hemelse gewesten in Christus Jezus (Ef.2:5-6). Door met De Heer Jezus de maaltijd te gebruiken toonde Lazarus zijn dankbaarheid voor Jezus zijn genade en liefde. Hij leerde Gods Woord kennen wat hem kracht gaf om te wandelen met de Heer en van Hem te getuigen. Het wonder de redding geeft ons het eeuwige leven, maar moeten dagelijks wandelen met de Heer om geestelijk te kunnen groeien.
Het is interessant op te merken dat de hele familie in Bethanië ons laat zien wat het christelijk leven inhoudt. Maria wordt altijd aan Jezus’ voeten gevonden, luisterend naar zijn woord (Luk.10:38-42; Joh.11:32; 12:3). Martha is een beeld van iemand die dient; zij is bezig om iets voor de Heer te doen. Lazarus zijn leven spreekt van getuigen door zijn dagelijkse wandel met de Heer, dat anderen tot Christus kan leiden. Deze drie zaken mogen deel uitmaken van ons eigen leven als gelovige: (1) aanbidding (Maria), (2) dienst (Martha) en (3) wandel (Lazarus).
Lazarus werd vervolgd (12:10-11)
De Joden haatten Lazarus omdat hij anderen ervan overtuigde van Christus’ goddelijkheid (12:10-11). Veel overpriesters waren Sadduceeën die niet in de opstanding geloofden, en Lazarus was het bewijs dat hun visie onjuist was. Had God niet toegelaten dan hadden de priesters op Golgotha nog een kruis laten plaatsen voor Lazarus! ‘En ook allen die godvruchtig willen leven in Christus Jezus zullen vervolgd worden’ (2Tim.3:12). Satan zal altijd een levend wonder aanvallen die getuigd van Christus.
Tenslotte
Wat we over Lazarus hebben mogen lezen mag ook in ons leven werkelijkheid worden.
Het Christelijk lied ‘And Can It Be That I Should Gain’ (‘En is het mogelijk dat ik winst zou behalen?) is een christelijk lied dat geschreven is door Charles Wesley. Dit lied wordt beschouwd als een van de meest geliefde van Wesley’s zesduizend liederen, geschreven in 1738 om Wesley’s bekering tot het christendom te gedenken.
Wat is het verhaal van het ontstaan van het lied?
Volgens de redacteur van The Oxford editie van de werken van John Wesley, werd ‘And Can It Be’ geschreven onmiddellijk na Charles Wesley’s bekering tot het christelijk geloof op 21 mei 1738. Wesley kende zijn Bijbel goed in die tijd, maar had er nog geen ervaring en bevestiging van een nieuwe geboorte of de volheid van Gods genade in zijn leven.
Wesley begint de eerste strofe van het lied met het uiten van zijn bewondering voor de liefde die Jezus toonde toen Hij voor hem stierf en vraagt zich af hoe wij, die zijn dood ‘nastreefden’, er nu door worden gezegend. In de tweede strofe roept Wesley op tot waardering voor Gods liefde en barmhartigheid in het offer van Christus. In de derde strofe brengt Wesley de oneindige genade en barmhartigheid van Christus’ liefde en nederigheid over in de incarnatie, dood en het vinden van verloren zondaars. In de vierde strofe grijpt Wesley in op de ‘gevangenschap’ van zijn eigen zonde en de vrijheid die hij in Christus vond. Ten slotte bespreekt hij de resultaten van Christus’ liefdevolle en barmhartig werk: er is geen veroordeling voor degenen die levend zijn gemaakt in Christus en gekleed zijn in zijn gerechtigheid; er is eerder open toegang tot de troon, aangezien we het recht hebben om de goddelijke kroon op te eisen.
Dit prachtig lied was aanleiding tot het schrijven van dit artikel over Lazarus omdat dat verslag ons op zo’n duidelijke wijze laat zien waarvan in het lied gesproken wordt, vooral in de vierde strofe dat hieronder staat. U kunt het altijd eens opzoeken en beluisteren op YuoTube.
Lang lag mijn geest gevangen, Vastgebonden in de zonde en de nacht van de natuur;
Uw oog verspreidde een snelle straal,, Ik werd wakker, de kerker vlamde van licht;
Mijn ketens vielen af, mijn hart was vrij; Ik stond op, ging heen en volgde U.
My chains fell off, my heart was free, I rose, went forth, and follow Thee!
