Kerkgeschiedenis – Personen

Hudson Taylor – De China Inland Mission

Inleiding

Als vader van de geloofszendingen wordt gewoonlijk Hudson Taylor genoemd. Hij was goed bekend met de kerkelijke zending, waarvoor hij eerst naar China was uitgegaan en die sinds haar ontstaan de eigenschappen had ontwikkeld die in de vorige paragraaf beschreven zijn. In 1860 keerde Taylor dan ook na een eerste werkperiode in China onbevredigd naar Engeland terug: de zending was hem te statisch en te veel op de kuststeden gericht; haar arbeid werd moeizaam gefinancierd en schoten de financiën te kort, dan werd met geleend geld gewerkt. Dit alles deed meer denken aan een multinationale onderneming, een groot kerkelijk bedrijf, dan aan een werk van God waartoe Hudson zich geroepen wist. Aan dit kritische moment in Taylors leven was heel wat voorafgegaan en er zou ook heel wat op volgen. De basis van de China Inland Mission, waarin zijn levenswerk zou worden volbracht, lag namelijk niet in een teleurstelling over de kerkelijke zending, maar in een diep werk van God in zijn leven. Dit zou de latere zendingspionier scherp tekenen, waarmee ook het patroon werd bepaald van de China Inland Mission én van de andere geloofszendingen die zouden volgen. De geloofsbasis van de jonge Hudson Taylor lag in niet meer of minder dan een persoonlijke ontmoeting met de Here God. Later beschrijft hij die ervaring als volgt: Een paar maanden na mijn bekering trok ik mij op een vrije middag terug in mijn eigen kamer, om de tijd in gemeenschap met God door te brengen. Ik kan mij die gelegenheid nog duidelijk herinneren: ik was vol blijdschap en stortte mijn hart voor Hem uit. Telkens weer beleed ik Hem mijn dankbare liefde omdat Hij alles voor mij gedaan had. Toen ik alle hoop, ja zelfs het verlangen om gered te worden had opgegeven, had Hij mij behouden. Ik smeekte Hem of Hij mij iets te doen wilde geven waarmee ik Hem mijn liefde en dankbaarheid kon tonen: een of ander onbeduidend werk, wat dan ook, hoe moeilijk of hoe gering ook, maar iets dat Hem behagen zou en dat ik mocht doen voor Hem die zoveel voor mij had gedaan! Ik herinner mij nog duidelijk hoe er, toen ik mijn leven, mijn vriendschappen, ja alles van mijzelf in onvoorwaardelijke overgave op het altaar had gelegd, een diepe, serene rust over mij kwam met de innerlijke zekerheid dat mijn aanbod was aanvaard. Ik ervoer de tegenwoordigheid van God op een onzegbare, heerlijke wijze en hoewel ik nog maar amper achttien jaar was herinner ik mij hoe ik mij languit op de grond uitstrekte en zo maar stil bleef liggen voor zijn aangezicht, in onuitsprekelijke eerbied en vreugde. Voor welk werk ik aangenomen was wist ik niet, maar er kwam een diep besef over mij dat ik niet aan mijzelf toebehoorde. Dit besef is mij sedertdien altijd bijgebleven en het is wel gebleken dat hieraan heel praktische consequenties verbonden zijn. Dit diepe geloofsleven werd niet lang daarna gevolgd door een overweldigende zekerheid van goddelijke roeping. Het was alsof hij in het binnenste van zijn ziel Gods eigen stem hoorde zeggen: “Ga dan voor Mij naar China”. Op deze gewichtige ervaring zinspeelde hij kort toen hij in een brief aan een vriend in Londen schreef: Nooit zal ik het gevoel vergeten dat toen over mij kwam. Het is met geen woorden te beschrijven. Ik voelde dat ik in de persoonlijke tegenwoordigheid van God was en een verbond sloot met de Almachtige. Ik kreeg de neiging mijn gelofte weer in te trekken, maar ik kon het niet. Er was iets dat scheen te zeggen: “Je gebed is verhoord, je voorwaarden zijn aanvaard”, en van dat ogenblik af heeft de overtuiging dat ik geroepen was om naar China te gaan mij nooit meer verlaten. Deze woorden komen voor op de eerste pagina’s van het standaardboek over Hudson Taylor, “De man die God geloofde”. De geschiedenis van deze man en zijn werk is een bewijs van wat God kan doen door het leven van één man die Hem waarachtig op zijn Woord geloofde en zichzelf ten volle aan Hem had toegewijd. Het is wars van enige dweperij, maar heel erg praktisch en met beide benen op de grond, in het volle besef van “de duizend zielen die elk uur de eeuwigheid ingaan zonder de Redder der wereld te kennen”, maar ook “staande op de beloften van een God die zich specialiseert in het onmogelijke”. Hudson Taylor ging niet alleen (terug) naar China: al vanaf het begin bad hij om een team van mensen die met hem zouden staan in de vervulling van het goddelijk bevel. Zijn gebed om de eerste zeventig kandidaten werd verhoord en de eerste zendelingen van de “China Inland Mission” (nu: Overzeese Zendings Gemeenschap) gingen uit. Zij vertrouwden op Gods beloften alleen en kenden de kracht van gelovig gebed, het “bidden naar zijn wil”. Toen Hudson Taylor in 1905 overleed, bestond de CIM uit 828 zendelingen die tot in alle provincies van het onmetelijke China waren doorgedrongen. Miljoenen heeft deze zending ontvangen voor het werken onder “China’s miljoenen”, toch voerde men geen propaganda-acties en schulden werden principieel niet gemaakt. Er werd geen salaris gegarandeerd en dit werd ook niet verwacht. Wat op het gebed binnenkwam werd evenredig verdeeld en daardoor kon het werk worden voortgezet in diepe afhankelijkheid van de Heer der zending. In grote gevaren en verlegenheid heeft Taylor ervaren wat wij tegenwoordig zo graag zingen: “Groot is uw trouw, o Heer, mijn God en Vader, er is geen schaduw van omkeer bij U”. Dikwijls bleken de tranen die vergoten werden het gietwater te zijn waardoor geestelijke groei ontstond. Tegenslagen door de natuur, door mensen en zelfs door broeders misvormden zijn karakter niet, maar droegen ertoe bij dat het beeld van de Heiland beter zichtbaar werd, zodat de onbereikte miljoenen van het binnenland van China erover hoorden, al was het alleen maar van horen zeggen. Hij die begon in het geloof heeft zichzelf daarmee tot “levenslang” veroordeeld: zijn hele leven lang heeft hij ervaren dat hij op God kon rekenen, en zijn hele leven lang werd dit geloof beproefd en verdiept. Zou hij dit principe hebben verlaten, dan was het hele werk ingestort, want als geloofszending berustte het hierop. Taylor was niet iemand die plannen maakte en daarop dan Gods zegen vroeg, maar het geheim van zijn leven was precies andersom: in diepe afhankelijkheid van de Heer leerde hij verstaan wat Gods plannen zijn, dikwijls dwars door de moeilijkheden heen, en die plannen maakte hij tot de zijne in de zekerheid dat God over zijn wegen waakte: “Een werk van God dat gedaan wordt op de wijze van God zal het nimmer ontbreken aan de middelen die dit mogelijk maken”.

______________________________________________________________________________________________________________________________