Israël

‘Tot het einde toe zal er krijg zijn’ (Dan.9:26)

De oorlogen van Israël

Inleiding

Wat is toch de reden dat het volk Israël vanaf haar bestaan bedreigd is geworden in haar bestaan? De eerste poging daartoe vond plaats toen het volk Israël zich in Egypte bevond. De beschrijving daarvan vinden we in het boek Exodus. Het Perzische rijk, met Haman als initiator, was het volgende rijk dat het volk Israël wilde uitroeien, maar slaagde niet in dat voornemen. Nog vers in het geheugen is de holocaust van de dictator Hitler tijdens de Tweede-Wereldoorlog. We laten het hierbij en verwijzen nog naar de pogroms die plaats hebben gevonden in verschillende landen. Ook het handelen van de christelijke kerk is in bepaald niet vlekkeloos geweest. Het antisemitisme is onverklaarbaar als je niet accepteert dat Israël in Gods plan met deze wereld een bijzondere plaats inneemt. Dit blijkt al uit de woorden bij Abrahams roeping: ‘Ik zal zegenen wie u zegenen, en wie u vervloekt zal Ik vervloeken, en met u zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden.’ (Gen.12:3)

Wanneer je de speciale plaats die het volk Israël in Gods plan wel honoreert, dan weet je dat Israël nog een glorieuze toekomst tegemoet gaat. In deze tijd zijn wij ooggetuigen van de oorlog van Israël tegen de terroristische beweging Hamas. Het blijkt dat veel mensen, vooral jongeren, niet op de hoogte zijn van de geschiedenis van het volk Israël in het verleden, reden dat ik daaraan in dit artikel aandacht wil besteden.

Onafhankelijkheidsoorlog van 1948

Op 14 mei 1948 riep Israël zijn onafhankelijkheid uit. Nog geen 24 uur later vielen de legers van Egypte, Jordanië, Syrië, Libanon en Irak het land binnen. Israël werd daardoor gedwongen zijn soevereiniteit op zijn oude geboortegrond te verdedigen die het zojuist had terug verworven. Tijdens de daaropvolgende oorlog, die bekend staat als de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog verjoegen de slecht toegeruste, maar onvermoeibaar vechtende Israëlische troepen de invasietroepen, in een strijd die 15 maanden duurde en die meer dan 6.000 Israëlische levens eiste (bijna één procent van de Joodse bevolking van dat moment).

 In de eerste maanden van 1949 werden er onder auspiciën van de VN directe onderhandelingen gevoerd tussen Israël en de landen die Israël waren binnengevallen (met uitzondering van Irak, dat weigerde met Israël te onderhandelen). Dit resulteerde in wapenstilstandsovereenkomsten op basis van de situatie zoals die aan het eind van de vijandelijkheden ontstaan was. De kustvlakte, Galilea en de hele Negevwoestijn vielen onder het Israëlisch gebied. Judea en Samaria (de Westelijke Jordaanoever) kwamen onder Jordaans bestuur. De Gazastrook kwam onder Egyptisch bestuur en de stad Jeruzalem werd verdeeld, waarbij Jordanië de controle kreeg over het oostelijk deel van de stad (waaronder de Oude Stad) en Israël over het westelijk deel.

De Suezcrisis van 1956

De Suezcrisis was een conflict in 1956 over het bezit en de toegang van het Suezkanaal. Het leidde tot de Suezoorlog in de Sinaï, tussen Egypte aan de ene kant en Israël, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk aan de andere kant. Er sneuvelden naar schatting enige duizenden Egyptenaren, 231 Israëlische soldaten en enkele tientallen Britten en Fransen. De gevechten duurden van 31 oktober tot en met 6 november 1956, de Israëlische bezetting van de Sinaïwoestijn en de Gazastrook werd in maart 1957 opgeheven. De Suezoorlog wordt vaak gezien als het definitieve einde van Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk als grootmachten.

Zesdaagse oorlog van 1697

De Zesdaagse Oorlog duurde kort, van 5 tot 10 juni 1967, maar heeft langdurige gevolgen gehad voor de wereldpolitiek. In het kort verliep de oorlog als volgt: Israël versloeg haar Arabische buurlanden Egypte, Jordanië en Syrië en verviervoudigde zijn grondgebied. Israël zette bij de strijd ongeveer 100.000 militairen in en zijn tegenstanders ongeveer 240.000 manschappen. De oorzaken van de Zesdaagse Oorlog waren de Wateroorlog door de toevoerrivieren Hasbani en de Banias af te dammen en het water om te leiden naar Libanon en Jordanië., Al-Fatah en PLO en de Suezcrisis. Syrië was in de regio sinds 1963 – toen daar de alevitische Ba’ath-partij aan de macht kwam, die door de Sovjet-Unie in het zadel was geholpen – bezig met het streven naar één Arabische staat. Om de verdeeldheid in eigen land, tussen de regerende Alevieten en de grote groep Soennieten, te beteugelen, richtte Syrië daarom de aandacht op Israël.

Interessant in het verband van de Zesdaagse Oorlog is de vraag welke rol het vermoedelijke bezit van een kernwapen door Israël (het land heeft dit nooit bevestigd) speelde in het ontstaan van de Zesdaagse Oorlog. In elk geval speelden Koude Oorlog-spanningen een rol en leidden de geruchten over een Israëlische atoombom bij de buurlanden tot angst en plannen voor een preventieve oorlog: “In 1966 stonden mogelijk Israëlische atoomwapens hoog op de agenda. De Egyptische ambassadeur in de VS meldde dat hij president Lyndon Johnson een boodschap van Nasser had overhandigd dat een Israëlisch atoomwapen in het Midden-Oosten een bijzonder ernstige situatie zou veroorzaken. Twee Egyptische gevechtstoestellen maakten op 17 mei 1967 een verkenningsvlucht boven de kernreactor. De Israëli’s waren gewaarschuwd…”

Jom Kippoeroorlog van 1973

De Jom Kippoeroorlog was een korte oorlog in het Midden-Oosten in oktober 1973. Op de Joodse feestdag Jom Kippoer (Grote Verzoendag) vielen Egypte en Syrië het land Israël aan.

Oorzaken Jom Kippoeroorlog. Jom Kippoer viel op 6 oktober 1973. Die dag waren veel Israëlische soldaten met verlof en zetten Syrië en Egypte de aanval in op Israël. Ze dachten hiermee slim te zijn, maar dat viel wel mee: juist doordat alle militairen thuis zaten, waren ze makkelijk en snel oproepbaar. Zo kon Israël ondanks het verlof toch snel mobiliseren. De dieperliggende hoofdoorzaak van de aanval was het terugveroveren van eerder verloren gebieden. Zo wilde Syrië de Golanhoogten terug en Egypte de Sinaï-regio. Tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967 hadden deze landen die gebieden namelijk verloren aan Israël.

Verloop en gevolgen van de oorlog.

De oorlog tussen Syrië en Israël werd gewonnen door Israël. Op het eind van de oorlog hadden de Israëliërs de complete Golanhoogten weer in bezit, evenals de berg Hermon en de plaats Tel Shams. Gedurende de Slag om de Golanhoogten verloor Syrië 1100 van de ongeveer 1400 tanks die zij had ingezet. Het gevecht tussen Egypte en Israël eindigde op 24 oktober in een staakt-het-vuren. Het Egyptische leger lag toen op tien kilometer op de oostoever van het Suezkanaal. De Israëliërs hadden 1600 vierkante kilometer grondgebied in Egypte veroverd. De strijd duurde slechts drie weken. De Jom Kippoeroorlog kostte uiteindelijk aan 7700 Egyptische militairen het leven. Syrië verloor 3500 manschappen en Israël 2700.

Intifada

Betekenis van intifada. Intifada is een Arabisch woord dat ‘afschudden’, ‘opschudding’ betekent. Het woord – dat begin jaren 1980 al gebruikt werd in de naam van de Palestijnse verzetsbeweging Fatah al-Intifada), wordt sinds 1987 breed gebruikt om de volksopstanden van Palestijnen tegen de Israëlische militaire bezetting mee aan te duiden in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever. Doorgaans worden er twee grote perioden van intifada onderscheiden, namelijk de Eerste Intifada (1987-1993) en de Tweede Intifada (2000-2005).

De eerste intifada van 1987-1993

De aanleiding van de Eerste Intifada, die eind 1987 begon, was een aanrijding door een Israëlische taxi waarbij meerdere Palestijnse boeren omkwamen. De Palestijnen begonnen met stenen naar de militairen van Israël te gooien, die dit beantwoordden met geweervuur. Begin 1988 escaleerde het conflict. Zo pleegde de Mossad, de Israëlische geheime dienst, in april 1988 een aanslag op prominente Palestijnen onder wie Aboe Jihad ook wel Khalil al-Wazir genoemd), de rechterhand van PLO-leider Yasser Arafat. En zowel moslims als christen van Palestijnse afkomst steunden de intifada. De Eerste Intifada kostte aan een geschatte 600 à 1100 Palestijnen het leven. Israël verloor 70 à 160 personen. De Eerste Intifada resulteerde in de Oslo-akkoorden (1993), maar leidde ook tot verdeeldheid onder de Palestijnen. Naast de PLO kwam namelijk de islamitische verzetsbeweging Hamas op.

De tweede intifada van 2000-2005

De Palestijnen bleven in de jaren 1990 echter ontevreden over de naleving door Israël van de Oslo-akkoorden. Zo breidden de Israëli’s onder meer de Israëlische nederzettingen in de Palestijnse gebieden uit. Toen op 28 september 2000 oppositieleider en latere Israëlische premier Ariël Sharon (1928-2014) een bezoek bracht aan Jeruzalem – in het bijzijn van honderden beveiligers – en het Al Aqsa-heiligdom bezocht, sloeg de vlam in de pan en brak de Tweede Intifada uit. In augustus 2005 ontmantelde Israël zijn nederzettingen in de Gazastrook. Premier Sharon wilde hierover echter geen besprekingen voeren met de Palestijnen en blokkeerde de Gazastrook feitelijk via land en zee. Daarbij besloot Israël tezelfdertijd nieuwe vestigingen te stichten op de Westelijke Jordaanoever en aldaar enkele nederzettingen verder uit te breiden. De tweede intifada bloede tussen het najaar van 2004 tot september 2005 langzaam dood. Uiteindelijk kostte deze volksopstand aan minstens 3300 Palestijnen het leven en aan ongeveer 1030 Israëliërs.

De oorlog van Israël tegen Hamas van 7 oktober 2023 tot ?

De oorlog Hamas-Israël, Israël-Gaza-oorlog of Gaza-oorlog is een escalatie van het Israëlisch-Palestijns conflict die begon op 7 oktober 2023 en zich ontwikkelde tot een Israëlische militaire invasie in de Gazastrook. De aanleiding van de bombardementen en het grondoffensief door Israël in de Gazastrook was een gecoördineerde verrassingsaanval door de militante beweging Hamas vanuit de Gazastrook op Israël, onder de naam Operatie Al-Aksa-storm. Daarbij werden duizenden raketten afgevuurd op doelen in Israël. Palestijnse militanten braken door de grenshekken met Israël en pleegden aanvallen op Israëlische militaire bases, maar vermoordden tegelijk ook kibboetsbewoners en de bezoekers van een muziekfestival. Daarbij werden ongeveer 1.200 Israëli’s gedood, waarvan 846 burgers en meer dan 300 Israëlische soldaten. Naar schatting 200-250 personen werden gevangengenomen en als gijzelaars naar de Gazastrook overgebracht. Hamas verklaarde dat de aanval een reactie was op het geweld van Israëlische kolonisten, de 16 jaar durende blokkade van de Gazastrook, de ontheiliging van de Al-Aqsa heiligdom in Jeruzalem, evenals de decennia durende wreedheden tegenover Palestijnen, Israëls razzia’s in de steden op de Westelijke Jordaanoever, de toenemende aanvallen door kolonisten op Palestijnen en de doorgaande uitbreiding van illegale Israëlische nederzettingen. In reactie op de Hamas-aanval voerden de Israëlische strijdkrachten (IDF) wekenlang bij dag en bij nacht bombardementen uit op de Gazastrook. Langs de grens werd een troepenmacht samengetrokken ter voorbereiding op een grondoffensief, met als doel de ‘totale overwinning’ op Hamas en het opsporen en bevrijden van de Israëlische gijzelaars. In heel Gaza werden huizen en civiele infrastructuur vernietigd. Na een aantal korte voorbereidende grondoperaties werd begin november een grootschalig Israëlisch grondoffensief gestart.

De oorlog tegen Hezbollah

Ook in het grensgebied tussen Israël en Libanon lopen de spanningen op en zijn er meerdere confrontaties tussen Hezbollah en de IDF. Nadat Hezbollah-militanten vanuit Libanon raketten hadden afgevuurd op Israël, reageerde Israël met luchtaanvallen op Libanon. De huidige oorlog van Israël tegen Hamas zal van het zuiden naar het noorden van Israël worden verplaatst. De spanningen lopen op en de vraag is alleen wanneer Israël Libanon zal binnenvallen om Hezbollah onschadelijk te maken.

Iran

We moeten wel beseffen dat achter de Hezbollah, Hamas, Fatah en de Houthi’s en eventuele andere groepen Iran schuilgaat. Op 22 juli 2024 verklaarden minister Blinken van Amerika dat Iran binnen één á twee weken over een atoombom zou kunnen beschikken. Als die info juist is en Iran in staat zal zijn, en dreigen om nucleaire wapens in te zetten, zal dat de spanning in het Midden-Oosten zeker doen toenemen. Vraag is of Israël zal toestaan dat het zover gaat komen, en niet eerder maatregelen zal nemen om dat te voorkomen, zoals dat in 1981 ook in Irak is gebeurt. In Osirak (ook Osiraq of Tammuz) was een kernreactor die met Franse technologie en hulp was gebouwd en in 1981 onklaar werd gemaakt door een luchtaanval van de Israëlische luchtmacht.

De toekomst van Israël

Op het moment dat ik dit artikel schrijf is het moeilijk te voorspellen hoe de komende maanden de situatie zich in het Midden-Oosten verder zal ontwikkelen. In tegenstelling tot de volken hebben wij het profetisch woord die ons daarover informeert. ‘Wel zijn nu vele volkeren tegen u vergaderd, die zeggen: Zij worde ontwijd, en mogen onze ogen zich aan Sion verlustigen! Maar zij kennen de gedachten des Heren niet en verstaan zijn raadslag niet, dat Hij hen verzamelt als schoven op de dorsvloer.’ (Mi4:11-12) En wat zegt het profetisch woord dan wel? Dat de strijd zal voortduren tot de komst van de Messias (Dan.9:26). Maar daaraan voorafgaand zal de benauwdheid van Jakob, de Grote Verdrukking plaatsvinden (Jer.30:7; Mat.24:21). ‘Zie, er komt een dag voor de Here, waarop de buit, op u behaalt, binnen uw muren verdeeld zal worden. Dan zal Ik alle volken tegen Jeruzalem ten strijde vergaderen; de stad zal genomen worden, de huizen zullen worden geplunderd en de vrouwen geschonden. De helft van de stad zal wegtrekken in ballingschap, maar de rest van het volk zal in de stad niet uitgeroeid worden. Dan zal de Here uittrekken om tegen die volken te strijden, zoals Hij vroeger streed, ten dage van de krijg; Zijn voeten zullen te dien dage staan op de Olijfberg, die voor Jeruzalem ligt aan de oostzijde; dan zal de Olijfberg middendoor splijten, oostwaarts en westwaarts, tot een zeer groot dal, en de ene helft van de berg zal noordwaarts wijken en de andere helft zuidwaarts; En gij zult de vlucht nemen in het dal mijner bergen, want het dal der bergen zal reiken tot Asel; ja, gij zult de vlucht nemen, zoals gij de vlucht genomen hebt voor de aardbeving in de dagen van Uzzia, de koning van Juda. En de Here, mijn God, zal komen, alle heiligen met Hem.’ (Zach.14:1-5)

Graag verwijs ik de lezer nog naar het vijfdelig artikel ‘Het toekomstig herstel van Israël’ in het Bijbelboek Ezechiël en het driedelig artikel ‘De beer is los’ in de rubriek Eschatologie.

______________________________________________________________________________